31 mei 2008: Van de week is de boot weer in het water gelegd. We plannen een lang weekend om alles schoon te maken en te klussen.
Bij de jachthaven blijkt de boot niet in de box te liggen zoals afgesproken. Wat is er misgegaan? Na wat rondkijken vind ik hem voor de helling aan de kade. Da's een tegenvaller want dat betekent dat we hem zelf in de box moeten varen, en we hebben nog nooit gevaren. Tenminste niet met dit formaat en type boot... Ik voel de zenuwen al langzaam opkomen en ga maar eens kijken of ik de motor aan de praat kan krijgen. Dat lukt niet. Het lijkt alsof de accu leeg is. Er is een korte klik en daarna niets. Navraag leert dat de havenmeester al op de hoogte is van dit fenomeen. Het is niet de accu. Na een korte uitleg van de havenmeester probeer ik het nog eens. Ik check nog een keer of hij in neutraal staat en start de motor. Hij slaat meteen aan.
Er is veel drukte bij de bootverhuur. Er passeren regelmatig zeilbootjes op de motor. Plotseling is er geschreeuw van de kant. Het duurt even voor het onze aandacht heeft. Er vaart een huurboot volgas recht op ons af. De man lijkt de hele boot en de kade niet te zien. Even denk ik nog dat hij bijdraait maar er gebeurt niet. Met een enorme klap botst hij vol gas tegen onze voorsteven. Ik kan mijn ogen niet geloven. Ik loop naar voren om de schade op te nemen... De stuurman zit stoïcijns in de boot en rommelt wat aan de motor. Hij kijkt me niet aan en verontschuldigt zich ook niet. Zijn maat zit voorin de deuk en vale plek op onze boot te inspecteren. Ik heb bewust nog niets gezegd. De huurboot heeft gelukkig een
rubber punt, uitermate handig bij dit soort ongelukken. We hebben een lichte deuk opgelopen. De man voorin verontschuldigt zich gelukkig wel. Ik kijk nog eens naar de stuurman en besluit er verder geen woorden aan vuil te maken. Zinloos.
We hebben nog geen meter gevaren en al averij! Ik houd het er maar op de de eerste deuk in ieder geval niet onze schuld is en vast geluk brengt voor de toekomst. We maken wat afspraken over de te volgen vaarstrategie en gooien dan de trossen los...
De strategie moeten we direct bijstellen. Ik heb de achterkant flink afgeduwd en ben in de veronderstelling in een schuine hoek van de kant weg te varen. Voor ons is de botenhelling en achter ons ligt een ander schip. Het leek me de beste optie. Het blijkt in de praktijk echter een flauwe bocht naar links te worden. We gaan dichter langs de boot achter ons dan goed is
voor mijn gemoedsrust. Het gaat allemaal goed. Dit moet het wieleffect zijn waarover ik heb gelezen. Door het wieleffect trekt de achterkant van de boot in de richting waarin de schroef draait. Ik constateer dat dat linksom moet zijn. Vijf meter verder is er van de strategie weinig meer over wanneer de achterkant nog verder naar links draait. Ook bewegen we
harder dan ik wil steeds verder de verkeerde kant op. Links achter ons is het kanaal en daar willen we met de voorkant naartoe, niet met de achterkant!
Het is zaterdag en druk in de haven. Het is ook druk op het kanaal. We hadden ons eigenlijk voorgenomen om de eerste keer te gaan varen op een rustige dag, vroeg in de ochtend wanneer iedereen nog sliep... Ik probeer het vooruit. Tot mijn schrik gaat dit veel harder dan ik dacht en we gaan recht op een steiger af. Ik moet mijn hoofd er goed bijhouden om geen verkeerde dingen te doen. Het is een heel gehannes. De vooruit en achteruit wordt bediend met een handel vlak boven de vlonder in de kuip. Ik moet dus telkens bukken, goed kijken wat achteruit en vooruit is. Ik gooi hem in zijn achteruit en geef wat gas bij om het teveel aan vaart te compenseren. We gaan weer achteruit maar weer niet in de goede richting. Na een paar keer heen en weer steken weet ik het zeker: dit gaat zo niet werken. Wat nu?
Ondertussen hebben onze manoeuvres de aandacht getrokken van wat mensen op de kant. Ik weet zeker dat het spreekwoord 'de beste stuurlui staan aan wal' op dit moment letterlijk genomen kan worden. Omdat ik geen idee heb besluit ik aan de nukken van onze schuit toe te geven. Blijkbaar wil hij achteruit het kanaal op dus dan maar achteruit het kanaal op. In ieder geval weg hier uit de krapte tussen de boten en steigers. We bewegen ons richting het kanaal. Daar is het een voortdurend passeren van vaartuigen. Een motorboot die samen met ons naar buiten wil houdt behoedzaam afstand en weet niet goed aan welke kant hij ons zal passeren. Ik kan me goed voorstellen dat op onze koers geen peil valt te trekken en maak dus maar wat verontschuldigende gebaren en roep quasi luchtig: 'nieuwigheid'. Ik weet zeker dat m'n gezicht me verraad. Als we ons weer vooruit bewegen om een zeilboot te ontwijken neemt de schipper zijn kans waar en sluit aan in de stoet schepen die zich langzaam richting brug beweegt. We moeten een paar keer heen en weer steken en ik kom er achter dat het handig is om de hendel met je voet te bewegen. Je hoeft dan niet te bukken en kunt blijven kijken wat er gebeurt. We
verontschuldigen ons nog aan een zeilboot die van koers moet wijken om ons niet van achteren te rammen, en dan is het gat eindelijk groot genoeg om achteruit het kanaal op te varen. Eindelijk weg uit de benarde situatie.
Vooruit over het kanaal is niet moeilijk. We verbazen ons over de snelheid bij het geringe toerental. Tijdens het manouvreren is dat minder praktisch maar je kunt je wel met relatief weinig herrie voortbewegen. Veel tijd om van de stress te bekomen is er niet want de ingang van ons deel van de haven is al in zicht. Het ziet er krap uit. We moeten naar binnen, rechtsaf een hoek om, om vervolgens meteen links ons staatje in te varen. Om de vaart er een beetje uit te halen, zet ik de schroef geregeld in neutraal om vervolgens weer een zetje vooruit te geven. Ik zie de box op aanwijzing van Karin. Op de gok maken we een bocht naar links... het blijkt een goede gok. Omdat ik me de snelheid niet toevertrouw en niet weet hoe dit gaat uitpakken, zet ik hem in zijn achteruit om vaart te minderen. We komen niet helemaal uit, maar zitten ook niet helemaal verkeerd. De punt is binnen de palen van de box, en de buurman komt uit zijn kajuit om ons te helpen. Heel fijn nu zo'n helpende hand. Even later liggen we op onze plek. Ik krijg meteen een goede tip van de buurman die meteen in de gaten heeft dat we hier totaal geen kaas van hebben gegeten. Hij legt uit hoe je de landvast makkelijk om de paal legt met behulp van de pikhaak. Karin worstelt op het voordek met de knopen en ik balanceer op het achterdek met pikhaak en touw. Wat een sport is dit. De buurman kan er gemoedelijk om lachen en dat is in dit stadium misschien ook wel het beste. We zijn uitgeput van de spanning en concentratie. Eerst een bakje koffie en bekomen van dit alles. De zus van Karin heeft onze vuurdoop met foto's vastgelegd. We bekijken de foto's maar kunnen er nog niet erg hard om lachen. In niet-bewegende weergave ziet het er prachtig uit. Het zijn onze eerste beelden.
Bij de jachthaven blijkt de boot niet in de box te liggen zoals afgesproken. Wat is er misgegaan? Na wat rondkijken vind ik hem voor de helling aan de kade. Da's een tegenvaller want dat betekent dat we hem zelf in de box moeten varen, en we hebben nog nooit gevaren. Tenminste niet met dit formaat en type boot... Ik voel de zenuwen al langzaam opkomen en ga maar eens kijken of ik de motor aan de praat kan krijgen. Dat lukt niet. Het lijkt alsof de accu leeg is. Er is een korte klik en daarna niets. Navraag leert dat de havenmeester al op de hoogte is van dit fenomeen. Het is niet de accu. Na een korte uitleg van de havenmeester probeer ik het nog eens. Ik check nog een keer of hij in neutraal staat en start de motor. Hij slaat meteen aan.
Er is veel drukte bij de bootverhuur. Er passeren regelmatig zeilbootjes op de motor. Plotseling is er geschreeuw van de kant. Het duurt even voor het onze aandacht heeft. Er vaart een huurboot volgas recht op ons af. De man lijkt de hele boot en de kade niet te zien. Even denk ik nog dat hij bijdraait maar er gebeurt niet. Met een enorme klap botst hij vol gas tegen onze voorsteven. Ik kan mijn ogen niet geloven. Ik loop naar voren om de schade op te nemen... De stuurman zit stoïcijns in de boot en rommelt wat aan de motor. Hij kijkt me niet aan en verontschuldigt zich ook niet. Zijn maat zit voorin de deuk en vale plek op onze boot te inspecteren. Ik heb bewust nog niets gezegd. De huurboot heeft gelukkig een
rubber punt, uitermate handig bij dit soort ongelukken. We hebben een lichte deuk opgelopen. De man voorin verontschuldigt zich gelukkig wel. Ik kijk nog eens naar de stuurman en besluit er verder geen woorden aan vuil te maken. Zinloos.
We hebben nog geen meter gevaren en al averij! Ik houd het er maar op de de eerste deuk in ieder geval niet onze schuld is en vast geluk brengt voor de toekomst. We maken wat afspraken over de te volgen vaarstrategie en gooien dan de trossen los...
De strategie moeten we direct bijstellen. Ik heb de achterkant flink afgeduwd en ben in de veronderstelling in een schuine hoek van de kant weg te varen. Voor ons is de botenhelling en achter ons ligt een ander schip. Het leek me de beste optie. Het blijkt in de praktijk echter een flauwe bocht naar links te worden. We gaan dichter langs de boot achter ons dan goed is
voor mijn gemoedsrust. Het gaat allemaal goed. Dit moet het wieleffect zijn waarover ik heb gelezen. Door het wieleffect trekt de achterkant van de boot in de richting waarin de schroef draait. Ik constateer dat dat linksom moet zijn. Vijf meter verder is er van de strategie weinig meer over wanneer de achterkant nog verder naar links draait. Ook bewegen we
harder dan ik wil steeds verder de verkeerde kant op. Links achter ons is het kanaal en daar willen we met de voorkant naartoe, niet met de achterkant!
Het is zaterdag en druk in de haven. Het is ook druk op het kanaal. We hadden ons eigenlijk voorgenomen om de eerste keer te gaan varen op een rustige dag, vroeg in de ochtend wanneer iedereen nog sliep... Ik probeer het vooruit. Tot mijn schrik gaat dit veel harder dan ik dacht en we gaan recht op een steiger af. Ik moet mijn hoofd er goed bijhouden om geen verkeerde dingen te doen. Het is een heel gehannes. De vooruit en achteruit wordt bediend met een handel vlak boven de vlonder in de kuip. Ik moet dus telkens bukken, goed kijken wat achteruit en vooruit is. Ik gooi hem in zijn achteruit en geef wat gas bij om het teveel aan vaart te compenseren. We gaan weer achteruit maar weer niet in de goede richting. Na een paar keer heen en weer steken weet ik het zeker: dit gaat zo niet werken. Wat nu?
Ondertussen hebben onze manoeuvres de aandacht getrokken van wat mensen op de kant. Ik weet zeker dat het spreekwoord 'de beste stuurlui staan aan wal' op dit moment letterlijk genomen kan worden. Omdat ik geen idee heb besluit ik aan de nukken van onze schuit toe te geven. Blijkbaar wil hij achteruit het kanaal op dus dan maar achteruit het kanaal op. In ieder geval weg hier uit de krapte tussen de boten en steigers. We bewegen ons richting het kanaal. Daar is het een voortdurend passeren van vaartuigen. Een motorboot die samen met ons naar buiten wil houdt behoedzaam afstand en weet niet goed aan welke kant hij ons zal passeren. Ik kan me goed voorstellen dat op onze koers geen peil valt te trekken en maak dus maar wat verontschuldigende gebaren en roep quasi luchtig: 'nieuwigheid'. Ik weet zeker dat m'n gezicht me verraad. Als we ons weer vooruit bewegen om een zeilboot te ontwijken neemt de schipper zijn kans waar en sluit aan in de stoet schepen die zich langzaam richting brug beweegt. We moeten een paar keer heen en weer steken en ik kom er achter dat het handig is om de hendel met je voet te bewegen. Je hoeft dan niet te bukken en kunt blijven kijken wat er gebeurt. We
verontschuldigen ons nog aan een zeilboot die van koers moet wijken om ons niet van achteren te rammen, en dan is het gat eindelijk groot genoeg om achteruit het kanaal op te varen. Eindelijk weg uit de benarde situatie.
Vooruit over het kanaal is niet moeilijk. We verbazen ons over de snelheid bij het geringe toerental. Tijdens het manouvreren is dat minder praktisch maar je kunt je wel met relatief weinig herrie voortbewegen. Veel tijd om van de stress te bekomen is er niet want de ingang van ons deel van de haven is al in zicht. Het ziet er krap uit. We moeten naar binnen, rechtsaf een hoek om, om vervolgens meteen links ons staatje in te varen. Om de vaart er een beetje uit te halen, zet ik de schroef geregeld in neutraal om vervolgens weer een zetje vooruit te geven. Ik zie de box op aanwijzing van Karin. Op de gok maken we een bocht naar links... het blijkt een goede gok. Omdat ik me de snelheid niet toevertrouw en niet weet hoe dit gaat uitpakken, zet ik hem in zijn achteruit om vaart te minderen. We komen niet helemaal uit, maar zitten ook niet helemaal verkeerd. De punt is binnen de palen van de box, en de buurman komt uit zijn kajuit om ons te helpen. Heel fijn nu zo'n helpende hand. Even later liggen we op onze plek. Ik krijg meteen een goede tip van de buurman die meteen in de gaten heeft dat we hier totaal geen kaas van hebben gegeten. Hij legt uit hoe je de landvast makkelijk om de paal legt met behulp van de pikhaak. Karin worstelt op het voordek met de knopen en ik balanceer op het achterdek met pikhaak en touw. Wat een sport is dit. De buurman kan er gemoedelijk om lachen en dat is in dit stadium misschien ook wel het beste. We zijn uitgeput van de spanning en concentratie. Eerst een bakje koffie en bekomen van dit alles. De zus van Karin heeft onze vuurdoop met foto's vastgelegd. We bekijken de foto's maar kunnen er nog niet erg hard om lachen. In niet-bewegende weergave ziet het er prachtig uit. Het zijn onze eerste beelden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten