dinsdag 3 augustus 2010

Swarte Wieven

30.07.2010: Vanavond zijn er veel luchtballonnen. Ze komen van over de meren. De onderste luchtlaag lijkt weinig stabiel, want ze vallen rond ons bij bosjes naar beneden. Dat levert af en toe interessante situaties op met de hoogspanningsmasten en het kanaal. Sommige stijgen na de landing weer op, anderen zakken als een plumpudding in elkaar. Het is een mooie avond en morgen vertrekken we voor een weekend varen. Dit keer vaart Irma (zus van Karin) mee en we zijn heel benieuwd hoe het haar zal bevallen.

De weerberichten zijn niet optimaal met kans op regen op zaterdag. Maar de temperatuur is goed en dat is het belangrijkste. We varen naar het noordelijk natuurgebied met de vele plassen en sloten. Allereerst de bruggen door. De spoorbrug laat op zich wachten. We passeren een schouw die op de fok vaart en besluiten hetzelfde te doen. De wind is zuidelijk, koers noord, noordwest dus dat moet lukken. We varen met de middenfok en het loopt lekker. Op het meer is een wedstrijd met Regenbogen aan de gang. Krap langs de kant kunnen we langs de boei maar het ziet er wat rommelig uit. We zetten de motor bij om wat vaart te houden. Uit de buurt van het wedstrijdveld kan de motor weer uit. We krijgen nu een aardig vaartje en komen halverwege het meer achter het eiland bij het verzamelpunt van de wedstrijd. Kunnen we hier wel langs? Met enige regelmaat schiet er een Regenboog voor of achter ons weg om zich naar de start te begeven. Niemand die echt last lijkt te hebben van een lome zeeschouw die nieuwsgierig een kijkje komt nemen. Na het eiland trekt de wind aan en komt de vaart er meer in. We duiken van het meer een sloot in langs een pontje. Het gaat super relaxed zo op de fok. We willen aanleggen op een bekende plek. Zodra we de sloot indraaien waar de plek is, blijkt deze al meteen om de hoek te liggen. Ik gooi snel de fok naar beneden en Karin stuurt richting de steiger. Mmmmmm dit gaat toch nog harder dan we dachten...meewind, oh ja...zodra het kan, spring ik op de kant en begin te duwen. Het valt niet mee en we raken met het zwaard licht de steiger. Niet ernstig gelukkig. Als we stil liggen, schieten we in de lach. Omdat het allemaal zo snel ging hebben we, zonder daar verder over na te denken, zeilend aangelegd! Met enige bedenktijd hadden we waarschijnlijk fijn de motor aangezet. Weer een ervaring rijker en ook op een paar punten geleerd hoe het niet moet...

Tegen de middag begint het te regenen en we zitten de regen uit met eten en theedrinken. Daarna varen we verder door een deel van het gebied dat we zelf ook nog niet kennen. We komen door een prachtige sloot die steeds smaller wordt. Ik kijk enigszins bedenkelijk naar de dieptemeter maar het cijfer op de kaart liegt niet! Geen tegenliggers gelukkig. We slingeren tussen de bomen door en komen uit op een bekend meer. Van hier varen we een rondje terug op de motor naar een plek in de luwte. Er wordt gevist en 'gehengeld'. Dat laatste verdient enige uitleg. Vissen doe je met een hengel (dobber,haakje etc.) en 'hengelen' doe je met een magneet aan een touwtje. We hebben nog niets 'gevangen' behalve de testlepel die we in de haven overboord hadden gegooid. Test in eerste instantie faliekant mislukt want wat Martijn en ik ook probeerden, nergens konden we de lepel vinden. Karin, die het schouwspel enige tijd had gadegeslagen, haalt hem bij de eerste worp boven water. Mmmmm daar ging ons mannenego. Een paar weekenden geleden werden we op het idee gebracht door een buurman. Hij zocht ook regelmatig met een metaaldetector en had al van alles gevonden. Zo had hij een keer een pistool opgevist (en toen maar de politie gebeld...). Dit keer bleef het bij een dubbeltje. Thuis een magneetje gekocht met een gat erin. Oogje met touwtje eraan gezet en klaar. En nu is het spannend wat we de komende tijd zullen vinden. En hopen dat we niet per ongeluk een granaat of zoiets vangen.

De volgende dag varen we terug naar het meer om te gaan zeilen. We zijn daar niet de enigen. Er liggen boeien van de Regenbogen, en het Skutsje 't Swarte Wief maakt daarvan dankbaar gebruik om haar trainingsrondjes te varen. Voor de matige wind die er staat, gaan ze loeihard. Wij daarentegen...niet. We varen een stukje achter ze aan maar op een half rondje komen ze ons met gemak twee keer voorbij! Het is een mooi gezicht. Ik rommel nog wat met het zeil, maar nee, met onze ervaring kansloos. Heel even als de wind aantrekt varen we een kort stukje gelijk op, tenminste zo lijkt het... Thuis op internet kom ik er achter dat ze meedoen in het IFKS. Er is al veel aan de boot gesleuteld. Schip verlengd, langere mast, nieuwe giek, nieuw grootzeil en fokken, zwaarden vervangen. Alles voor snelheid, en dat is te merken. Het lijkt me een ambitieus team en het zou me niet verbazen als ze nog ver gaan komen. Dit is de link naar hun website.

Als de Regenbogen komen is 't Swarte Wief snel verdwenen. Wij hebben daar wat meer moeite mee, en na een uitwijkmanoeuvre op de motor zeilen we achter het eiland langs om daar vervolgens nog meer Regenbogen tegen te komen. We houden het voor gezien en leggen aan om op te ruimen en te eten. Daarna 'op naar thuishaven' zoals Martijn zegt. Hij is dit seizoen al een hele zeeman geworden en loopt (uiteraard met zwemvest) zelf over de gangboarden. Klimt aan en van boord. Hij is al heel handig geworden in het ontwijken van de fendertouwen en loopt af en toe te paraderen alsof het dagelijkse kost is. De voorplecht lokt, en hij is telkens bezig zijn grens te verleggen, waar nodig in strijd met regels of afspraken. Het wordt gauw tijd dat hij leert zwemmen. De kans zit in een klein hoekje dat hij een keer overboord gaat, dus we houden hem nog goed in de gaten.

Aanleggen in de box gaat dit keer super. Met de zuidenwind in de rug inmiddels een makkie mits we goed uitkomen met indraaien. We zetten hem na de draai in zijn achteruit tot we bijna stil en recht voor de box liggen. De wind houdt de neus vooruit. Dan langzaam naar binnen varen.
Maar de tijd van de zuidenwinden loopt op haar eind, en ik kan de worsteling met windkracht 6 West nog goed herinneren. Lang geen euforie dus. Voorlopig genieten we even van de gedachte dat we het onder deze omstandigheden aardig onder controle hebben. Het boekje Motormanoeuvres & aanleggen is aanleiding geweest tot meer creativiteit en daardoor hebben we nieuwe dingen ontdekt. Metname de wind voor je laten werken helpt goed op momenten dat ze tegen zit. Verder maken we beter gebruik van de hulpmiddelen om bij het uitvaren van de box de neus recht te houden. Gaandeweg leren we steeds meer en daardoor wordt het varen leuker. De dekzeilen laten helaas op zich wachten en het wordt medio september voordat deze worden geleverd. Het klussen gaat langzaam maar wel constant door. De bok wordt nu gelakt en de katrollen van de kluiverboom krijgen een beurt. Allemaal in de avonduurtjes dus het gaat niet supersnel. Binnenkort een keer een paar dagen schilderen plannen. Het blijft al met al een leuke hobby. En Irma....die gaat denk ik nog wel een keer mee.