December 2008 - We hebben de boot in november op de kant laten leggen. Een zoektocht naar een plekje binnen leverde niet op tijd iets op. Vaak mocht er niet worden geklust of slechts een beperkte periode, en waar je wel mocht klussen kon je weer niet permanent binnen liggen. We hebben besloten eens te kijken hoe het buiten bevalt.
Op internet hebben we een dekzeil besteld van 10 bij 15 (onder het mom van beter te groot dan te klein). Het duurt even voor het binnen is. Vandaag zijn we met zeil en gereedschap op pad gegaan. Het heeft vannacht gevroren (hoezo winterklaar maken...). Onderweg kopen we nog een klapladder. Zo eentje waar je ook een steiger van kunt maken. Bij de haven gekomen schroeft Karin de ladder in elkaar. Het is geen lekker weer zonder handschoenen en het is een geworstel met de schroefjes en ringetjes. Er staat een stevige wind.
We kunnen stroom gebruiken van de steiger. Binnen maken we soep en het is meteen gezellig. We constateren dat het hiervoor niet uitmaakt of je op de kant of in het water ligt... We legen de watertanks en slangen. We pompen zoveel mogelijk het water uit het toilet. Ik haal de accu los. Die gaat mee naar huis. De gasfles laten we in de bun. Ik ben hier nog niet over uit. Het alternatief is dat we hem mee naar huis nemen maar of dat een veiligere optie is vraag ik mij af. Er zijn bedrijven die opslag voor de winter aanbieden. Eentje om over na te denken.
Ik haal de houten blokken voor de landvasten van het dek. Die kunnen wel een opknapbeurt gebruiken. Verder nemen we beddegoed, proviand etc. mee naar huis. Als we klaar zijn rollen we het dekzeil uit. Het redelijk voorspelbaar wat er gebeurt als je met windkracht 5 een zeil van 10 x 15 uitvouwt. Desondanks belanden we bijna in de haven. Het is een heel geworstel met de wind en moeizaam krijgen we de boel op zijn plek. Ik heb wat oude klimtouwen meegenomen. Die komen nu goed van pas. Als we de laatste touwen aanbrengen komen we erachter dat we toch nog wat zijn vergeten... Niet handig. Het zwemtrapje doet wonderen en we maken de laatste touwen vast. Het is een soort rollade geworden. Ik moet nog zien hoe goed dit werkt qua ventilatie. Er zijn wel wat openingen gelaten. Binnen hebben we vochtvreters gezet om de vochtigheid uit de kanjuit te houden. Er steekt nog een stuk uit van de mast.
Koud maar voldaan gaan we naar huis.
vrijdag 26 december 2008
De eerste keer zeilen
19 september 2008 - Het is medio september als Sander met zijn familie over is uit Portugal. Hij heeft vroeger veel met een platbodem gezeild en is erg benieuwd naar onze nieuwe aanwinst. We gaan een dag zeilen op het Sneekermeer. Er is nauwelijks wind. Een ideaal moment om eens te kijken hoe het nou met die zeilen zit. Sander weet hoe het moet, dat scheelt. Nadat we de fok hebben klaargemaakt gaan we met het grootzeil aan de slag. Het is nog even gehannes met de diverse touwen maar uiteindelijk zit het zeil erop. We hijsen de boel. Het is een hele lap. Toch in perspectief valt het me eerlijkgezegd mee. Als de fok ook staat kijken we trots naar het resultaat. Wow zeg, dat ziet er gaaf uit.
We zeilen en dobberen de dag door en experimenteren nog wat met de lijnen. We maken veel foto's. Sander vertelt honderd uit en geeft ons erg veel handige informatie. Zo na een dag zien we ons dit zelf ook nog wel doen. Mits er weinig wind is tenminste. Voor ons gevoel is de puzzel weer een stukje completer. Aan het eind van de dag nemen we afscheid en gaan voldaan naar huis.
We zeilen en dobberen de dag door en experimenteren nog wat met de lijnen. We maken veel foto's. Sander vertelt honderd uit en geeft ons erg veel handige informatie. Zo na een dag zien we ons dit zelf ook nog wel doen. Mits er weinig wind is tenminste. Voor ons gevoel is de puzzel weer een stukje completer. Aan het eind van de dag nemen we afscheid en gaan voldaan naar huis.
zondag 5 oktober 2008
Oude bekenden
Ergens in augustus zien we een reaktie op een bericht van onze blog. We zijn erg verrast want het blijken de vorige eigenaren te zijn! Harry en Coby van der Laan hebben de Amazone 21 jaar gehad tot 2002. Ze hebben jaren vanuit Delfzijl op de Eems en het Wad gevaren en zelfs wedstrijden met de boot gezeild. En niet onfortuinlijk want het blijkt dat de Amazone twee dozen met bekers op naam heeft staan! We zijn erg blij met dit contact en hebben inmiddels gemaild. Voor ons is het na de ontdekkingstocht van het afgelopen half jaar leuk om oude bekenden van het schip te treffen en te horen wat ze gedurende al die jaren heeft meegemaakt. We zullen zeker van hun aanbod als vraagbaak gebruik maken!
Tijd voor een nieuw net
Het werd tijd voor een nieuw net onder de kluiverboom. Het vorige is nagenoeg versleten en je kunt de strengen van het touw met je handen stuktrekken. Na grondig meten blijkt dat er zo'n 18 meter touw in is verwerkt! We halen touw van 10 mm bij de winkel. In de avonduren knutselen we zo goed en zo kwaad als dat gaat, een kopie van het oude net in elkaar. De verbindingen zijn gesplitst en niet geknoopt zoals je dat ook wel tegenkomt. Het kost een paar avonden en zere vingers voor het af is. Het is een mooi stukje huisvlijt geworden, vinden we zelf.
maandag 29 september 2008
Een week vakantie
Dag 1
Toen we de boot kochten hebben we besloten om er dit jaar ook een week mee op vakantie te gaan. We hebben geen idee hoe het is om een week te varen. Hoe gaat dat met wassen enzo. Het idee om je elke ochtend bij het keukentje te wassen wordt niet door iedereen met evenveel gejuich ontvangen. Maar we hebben besloten dat we wel zullen zien hoe het gaat. De auto is vol als we vertrekken. Voldoende kleren, eten, speelgoed. Voorzichtigheidshalve nemen we waarschijnlijk teveel mee. Het weer zal de komende week goed zijn op wat buien na. Bij de haven rijden we twee karretjes spullen naar de boot. Daarna gaan we met alle jerrycans naar de pomp. We hebben geen zin om er aan te leggen want het is erg druk. We kopen nog een extra tank in de winkel. Het duurt even want er staat een man te tanken die 1000 liter moet hebben. Ze zetten hem voor ons even stop op 600 liter. Met alle tankjes vol moeten we een eind kunnen komen. We gooien alle diesel over in de bandstoftanks en dan vertrekken we. We hebben een rondje uitgestippeld waarvan we denken dat dat haalbaar is in een week. Het is lastig te bepalen wat onze actieradius zal zijn. We hebben tot nu toe nooit uren aan een stuk gevaren. Daarbij zijn er nog wat onzekere factoren zoals bruggen en sluizen die we tot nu toe niet zijn tegengekomen. Een ander punt i
s dat we onder een paar bruggen door moeten die niet omhoog kunnen. We zullen de mast dus moeten strijken en eerlijk gezegd weten we niet hoe dat moet... Maar goed we kunnen altijd terug en met die gedachte beginnen we aan de reis. De eerste overnachting is in een kanaal tegenover een boerderij aan de rand van een natuurgebied. Naast ons ligt een kleine salonboot. Het zoeken naar een plek duurde even en officieel staan hier geen paaltjes. We zijn er al voorbij als we toch besluiten om te keren. We hebben de lijnen verlengd en deze na wat gehannes door de brandnetels, aan een paar dikke populieren geknoopt. De mobiele kurketrekker dient voor de spring. We koken en eten op het achterdek. De zon gaat in het verlengde van het kanaal onder in een rode gloed.
Dag 2
We hebben goed geslapen. De salonboot is al verdwenen. We nemen ruim de tijd voor het ontbijt en vervolgen dan de weg via het kanaal. Het varen is goed te doen. We tuffen op een laag toerental door de vaart al wijzend op voorbijkomende schapen, molens, trekkers en ga zo maar door. Martijn vindt het prachtig. Als voorbereiding op deze week zag Karin op internet de tip om een kinderstoeltje of fietsstoeltje meenemen voor op het dek. Diverse montagemethoden doen de ronde. Wij hebben een Ikea stoelje van plastic meegenomen en de poten thuisgelaten. Het zit met een touwtje aan de bank vastgeknoopt en achter de rugleuning aan een kikker. Het blijkt al snel een uitkomst. Martijn zit er regelmatig in. Zodra we onze handen vrij moeten hebben, zetten we hem erin. Hij vind het ook leuk om erin te spelen.
De eerste keer tanken
Na een paar uur varen komen we bij een jachthaven. Op de kop van de ingang staat een grote dieseltank. Dat treft want we hebben gezegd dat we onderweg ergens zouden tanken. We maken een bocht naar links en leggen aan tegenover de tank. Bij het huisje naast de tank zit een bel maar er komt niemand. Als Karin op zoek gaat komt de havenmeester net aanrijden. Hij is wat stug maar vriendelijk. We hebben aangelegd op een plek waar hij niet mag tanken. 'Tsja, milieuwetgeving he. Als ik dat doe krijg ik gedonder.' Ik verontschuldig me nog een beetje en leg uit dat het de eerste keer is dat we tanken. 'Ja dat dacht ik al' zegt hij. Als beginner spring je duidelijk in het oog bij ervaren rotten. Hij helpt me met het verleggen naar een plek waar het tanken wel is toegestaan. Er gaat zo'n 60 liter in. Meer dan we dachten want de tanks zijn half vol. Bij het betalen krijgen Karin een grote hoeveelheid theelepeltjes cadeau. We moeten er wel om lachen. Als je hier regelmatig tankt kom je waarschijnlijk om in de lepeltjes. Voor ons is dit setje best handig. We praten nog wat met twee jongens van de verhuur die horen dat we de boot net hebben. Als echte Friezen lopen ze wel warm voor een platbodem. Ze geven ons nog wat tips en vragen waar we heen gaan. Ze waarschuwen dat we niet onder de volgende brug doorkunnen. Daar hadden we al helemaal niet meer aan gedacht... We besluiten buiten de haven in het kanaal te gaan liggen. Er is een stukje gras en daarachter een rij hoge bomen. Het is inmiddels erg warm geworden. We zetten de stoeltjes in de schadw en gaan wat eten. Onder het eten bespreken we het plan van aanpak voor het strijken van de mast.
Het strijken van de mast
Het plan van aanpak is dat ik de mast zal strijken en dat Karin Martijn bezighoudt. Meer plan is er niet, want we hebben geen idee hoe het maststrijken precies werkt. Ik heb alle onderdelen waarvan ik vermoed dat ze dit doel bedoeld zijn, op het dek verzameld. We weten wel dat het middels een soort hefboom constructie zal moeten, en dat de lier op het voordek als vast punt dient, maar daarmee houdt het wel op. Het wordt dus een soort logica puzzel.
Er zijn drie stalen delen. Een korte met een wiel. Een lange met een vork, en een lange met een brede flens iets boven het eind. De twee lange delen passen in elkaar. Het deel met de flens moet vast ergens in. Er is een groot gat in de mastvoet. Na wat wrikken blijkt de stang inderdaad precies te passen. De korte stang met het wiel blijft over. Voor op het dek zit een buis waar deze precies in past. Ik zie niet direct wat de functie is. Het is lastig om de voorstag los te krijgen. Hij zit rechtstreeks met een harp op de punt. Met een hulptouwtje lukt het de spanning eraf te krijgen. De kartrol met haak die op de staaldraad van de lier zit komt op de punt.
Langzaamaan wordt het een constructie waarvan je zou kunnen zeggen dat je er een mast mee kunt strijken. Ik leg de kabel over de korte stang met katrol. Hij staat niet helemaal in lijn met de staaldraad, dus ik twijfel of dit wel de bedoeling is. Voor de zekerheid haal ik de zijstagen los. Later hoor ik dat je dit beter niet kunt doen. Ook de aansluitingen van de marifoon en het toplicht gaan los. Het is bloedheet en in de volle zon is het een warm klusje. Ik twijfel even met het verwijderen van de dikke borgbout in de mastvoet. Toch nog maar een keertje checken. Het hengsel van de lier zit vast met een touw omdat de vergrendeling ervan niet meer werkt. Na een dubbelcheck verwijder ik de bout in de mastvoet. Er gebeurt niets... Voorzichtig geef ik de mast een zetje waarna deze zachtjes in de voorstag valt. So far so good! En nu draaien maar! Het duurt even voor er een gunstig moment is zonder passerende boten. Langzaam zakt de mast naar beneden. Het werkt! Bij een stand van 10 - 15 graden neemt de kracht merkbaar toe en wordt ook de werking van stang in de mastvoet merkbaar. De stang zorgt voor een hoek in de kabel die, vanaf de top van de mast, via de punt van de stang loopt en zo helpt de trekkracht van de mast aan de kabel om te zetten in neerwaartse kracht op de mastvoet. In deze stand wordt ook de wirwar van neerhangende touwen duidelijk. De dirk ligt al in het water... Met wat eindjes touw knoop ik ze om de mast. Dan is het nog een klein stukje zakken en de mast ligt op de bok. Het is gelukt! Volgens mij moet het op deze manier ook lukken de boel weer overeind te krijgen.
Voorlopig zal dat niet nodig zijn want we hebben nog wat bruggen te gaan. We besluiten hier te blijven. Er is noodweer op komst. Als de wind niet draait, liggen we beschut achter de hoge wal en de bomen. Tegen een uur of 6 neemt de wind toe en een uur later barst het noodweer los. We liggen inderdaad mooi beschut. Zolang er geen boom omwaait is het een ideale plek. Het onweer trekt over maar keert laat op de avond terug. Het blijft de hele nacht spoken.
Dag 3
Ondanks het slechte weer hebben we goed geslapen. Het dek ligt vol takken en bladeren. We hebben de kaart en de wateralmanak meerdere keren bestudeerd voor we snappen hoe het precies zit met de bediening en afmetingen van de bruggen die we vandaag passeren. We vinden het best spannend. De eerste beweegbare brug komt al snel in zicht. Hij wordt op afstand bediend. Als we dichterbij komen zien we een paal in het water met een rode knop erop. In een soort 'Te land, ter zee en in de lucht'-aktie ziet Karin, half in de paal hangend, nog net kans om op de knop te drukken. We maken wel een lichte aanvaring met de paal. Even later gaat de brug open. We varen er door op naar de volgende twee. We komen in een smal kanaal. We zijn gewaarschuwd dat dit een trekpleister is en dat klopt. Het ligt vol. We moeten tussen de overstekende bomen slalommen om tegemoetkomend verkeer te ontwijken. Als Karin ziet dat de brug openstaat geeft ze, rechtgeaarde westerling als ze is, 'wat gas' om deze 'even te halen'. De slagen van de diesel galmen door de stilte van het kanaal. Mensen staan op van hun stoeltjes om te kijken wat er aan de hand is. We trekken zowaar een klein hekgolfje voorzover je daar bij een zeeschouw van kunt spreken. Ik denk dat we iets harder varen dan hier is toegestaan (6 km/u). We krijgen wat afkeurenswaardige blikken, maar die brug die haalt ze wel. Terug op het lage toerental keert de rust in de omgeving terug. We passeren een handbediend fietspondje. Hoe diep zou die ketting steken? We varen er behoedzaam omheen. Even later een hoge fietsbrug. Vervolgens onder de provinciale weg door.
Het is opmerkelijk druk op de kant. Meestal is er dan wat te zien... De gegevens zeggen dat deze brug 2.40 m. hoog is, en wij menen dat we 2 meter hoog zijn dus dat moet passen. Er zijn drie doorgangen. Het is niet te zien welke de hoogste is. We kiezen voor de middelste. Als Karin met de voorsteven in de tunnel is verdwenen hoor ik plotseling:"Kijk uit, het wordt hier lager! Ik weet niet of dit past hoor!". Even wil ik hem in zijn achteruit gooien maar het is smal en ik ben bang dat we met die aktie een van de peilers zullen raken. Als we helemaal onder de brug zijn verdwenen zie ik dat het net gaat. Maar dan ook net. Er zit zo'n 10 tot 15 centimeter tussen de mastvoet en het betonnen plafont. Er lopen lange strepen over de onderkant van de brug. Er moet geen golfslag staan want dan past het niet. Met kloppend hart komen we aan de andere kant tevoorschijn. Pfff... we zijn op het Tjeukemeer.
We proberen het klapanker dat we onlangs hebben gevonden in een van de opbergruimtes. We gebruiken een lijn die nog nagelnieuw op de spoel zit en waarvan we het doel tot nu toe niet konden achterhalen. Het blijkt een loodverzwaarde lijn te zijn specifiek voor een anker. Da's lekker meegenomen! De nieuwe bal die we onlangs hebben gekocht gaat ook te water. De grip van het anker valt wat tegen maar er is genoeg ruimte voor afdrijven.
Na het middageten varen we het meer over. Al snel begint het dieptealarm te piepen. We trekken een modderig spoor door het water. Het wordt een beetje spannend als we ook nog waterplanten zien verschijnen. We sturen zo snel mogelijk naar de vaargeul en komen gelukkig niet vast te zitten. We hebben wel weer wat geleerd...
Martijn gooit de afwaskwast overboord en even later een schuursponsje. Hij kijkt ze beteuterd na. 's Avonds duurt het lang voor we een plekje hebben gevonden. Het is hier aanmerkelijk drukker dan waar we vandaan komen. Uiteindelijk vinden we toch een mooie plek langs een kanaal vlak bij een meer. Ik zet het nieuwe net (schepnet/vangnet?) op de stagen van de kluiverboom. Het model is misschien wat krap uitgevallen maar volgens Karin rekt het nog wel.
Dag 4
We varen verder en komen op het Sneekermeer. Het is vandaag weer een snikhete dag. De mast ligt nog steeds naar beneden en ik begin me wat zorgen te maken of dit wel zo lang kan, gezien het doorbuigen. We besluiten de mast weer overeind te zetten. Ondertussen heb ik de tip gehad om de stagen niet los te maken in verband met het opvangen van mogelijk slingeren van de mast. We zetten ze dus eerst vast. Het overeind zetten is een zwaar klusje maar het gaat zonder problemen. Met mast voelen we ons toch meer boot, en opgewekt gaan we op pad. Het is vandaag als de voorgaande dagen snikheet. Op het Sneekermeer buigen we af naar een zijmeertje en leggen daar voor de rest van de dag aan om te zwemmen en van de omgeving te genieten. We draaien de boot als we zien dat onze buurman dat ook doet. Het scheelt een stuk nu we beter in de wind liggen. We hebben waterzakken gevuld die we hebben gevonden bij de spullen van de boot. Het zijn thermozakken waarin het water opwarmt door de zon. Bij wijze van proef hangen we een zak aan de giek boven de kuip en douchen Martijn. Hij vindt het prachtig en knapt er duidelijk van op. Martijn heeft zich deze dagen ontpopt tot een waar zeeman. Waar we voorheen moesten vangen en grijpen compenseert hij nu routinieus alle bewegingen van de boot, zelfs op het schuin aflopende motorluik. Hij kijkt er al niet eens meer van op als hij ergens mee bezig is. Zwaaien naar voorbijkomende boten is een van zijn favoriete bezigheden. Hij oogst daarmee veel succes. Zelf zijn we na drie dagen al aardig gewend aan het varend leven. Het wassen blijkt mee te vallen en met het warme water uit de zakken kun je goed je haar wassen. We doen gewoon het slangetje door het raam naar binnen.
Gisteren bleek het drinkwater op. Als we kijken blijkt er nog een flinke laag te zijn in beide tanks. We plaatsen ze wat schuin zodat we nog een dag vooruit kunnen. Morgen zullen we bij de haven terug zijn.
Dag 5
We hebben besloten om vandaag naar de haven te varen. Het water is op en we moeten morgen terug naar huis. We willen in ieder geval vast onder de brug door. Daarna kijken we wel. We vertrekken vroeg en het is nog lekker koel en rustig op het meer. We maken nog een 'reddingsrondje' als Martijn weer wat spullen overboord gooit.
De brug is dicht. We liggen er al een tijdje voor maar er gebeurt niets. Een man op de kant roept iets naar Karin die op de punt staat. "Wahaaat?" ... "Hij is koffie drinken. Je moet toeteren"... "Ik heb geen toeter"..."Dan moet je blazen!" De man maakt een gebaar van blazen. .. "Aah OK. Bedankt!" Snel halen we de toeter tevoorschijn en geven het signaal. Het werkt inderdaad! De brug gaat open. We hebben weer wat geleerd en we moeten er erg om lachen. De man op de kant waarschijnlijk des te meer. We overnachten in de haven. De dag erna pakken we de spullen in gaan naar huis.
Het is een leuke week geweest. We hebben al varend veel van de boot leren kennen. Het raadsel van het maststrijken is opgelost. Martijn heeft zich erg goed vermaakt en vindt het varen leuk. We zijn erg blij met de Amazone. Het is een prettig schip om op te leven en te varen, voorzover wij daar natuurlijk kijk op hebben. Zelf ben ik helemaal gevallen voor de ovale ruitjes. Het motorgeluid is ook fantastisch. Er is al twee keer iemand voor van de fiets gestapt om even te vragen of dit nog een echte SABB is! Erg grappig om te zien hoe het nostalgische geluid een glimlach op de gezichten van deze, over het algemeen mannen op leeftijd, tovert! We zijn erg trots op onze boot.
Toen we de boot kochten hebben we besloten om er dit jaar ook een week mee op vakantie te gaan. We hebben geen idee hoe het is om een week te varen. Hoe gaat dat met wassen enzo. Het idee om je elke ochtend bij het keukentje te wassen wordt niet door iedereen met evenveel gejuich ontvangen. Maar we hebben besloten dat we wel zullen zien hoe het gaat. De auto is vol als we vertrekken. Voldoende kleren, eten, speelgoed. Voorzichtigheidshalve nemen we waarschijnlijk teveel mee. Het weer zal de komende week goed zijn op wat buien na. Bij de haven rijden we twee karretjes spullen naar de boot. Daarna gaan we met alle jerrycans naar de pomp. We hebben geen zin om er aan te leggen want het is erg druk. We kopen nog een extra tank in de winkel. Het duurt even want er staat een man te tanken die 1000 liter moet hebben. Ze zetten hem voor ons even stop op 600 liter. Met alle tankjes vol moeten we een eind kunnen komen. We gooien alle diesel over in de bandstoftanks en dan vertrekken we. We hebben een rondje uitgestippeld waarvan we denken dat dat haalbaar is in een week. Het is lastig te bepalen wat onze actieradius zal zijn. We hebben tot nu toe nooit uren aan een stuk gevaren. Daarbij zijn er nog wat onzekere factoren zoals bruggen en sluizen die we tot nu toe niet zijn tegengekomen. Een ander punt i
s dat we onder een paar bruggen door moeten die niet omhoog kunnen. We zullen de mast dus moeten strijken en eerlijk gezegd weten we niet hoe dat moet... Maar goed we kunnen altijd terug en met die gedachte beginnen we aan de reis. De eerste overnachting is in een kanaal tegenover een boerderij aan de rand van een natuurgebied. Naast ons ligt een kleine salonboot. Het zoeken naar een plek duurde even en officieel staan hier geen paaltjes. We zijn er al voorbij als we toch besluiten om te keren. We hebben de lijnen verlengd en deze na wat gehannes door de brandnetels, aan een paar dikke populieren geknoopt. De mobiele kurketrekker dient voor de spring. We koken en eten op het achterdek. De zon gaat in het verlengde van het kanaal onder in een rode gloed.Dag 2
We hebben goed geslapen. De salonboot is al verdwenen. We nemen ruim de tijd voor het ontbijt en vervolgen dan de weg via het kanaal. Het varen is goed te doen. We tuffen op een laag toerental door de vaart al wijzend op voorbijkomende schapen, molens, trekkers en ga zo maar door. Martijn vindt het prachtig. Als voorbereiding op deze week zag Karin op internet de tip om een kinderstoeltje of fietsstoeltje meenemen voor op het dek. Diverse montagemethoden doen de ronde. Wij hebben een Ikea stoelje van plastic meegenomen en de poten thuisgelaten. Het zit met een touwtje aan de bank vastgeknoopt en achter de rugleuning aan een kikker. Het blijkt al snel een uitkomst. Martijn zit er regelmatig in. Zodra we onze handen vrij moeten hebben, zetten we hem erin. Hij vind het ook leuk om erin te spelen.
De eerste keer tanken
Na een paar uur varen komen we bij een jachthaven. Op de kop van de ingang staat een grote dieseltank. Dat treft want we hebben gezegd dat we onderweg ergens zouden tanken. We maken een bocht naar links en leggen aan tegenover de tank. Bij het huisje naast de tank zit een bel maar er komt niemand. Als Karin op zoek gaat komt de havenmeester net aanrijden. Hij is wat stug maar vriendelijk. We hebben aangelegd op een plek waar hij niet mag tanken. 'Tsja, milieuwetgeving he. Als ik dat doe krijg ik gedonder.' Ik verontschuldig me nog een beetje en leg uit dat het de eerste keer is dat we tanken. 'Ja dat dacht ik al' zegt hij. Als beginner spring je duidelijk in het oog bij ervaren rotten. Hij helpt me met het verleggen naar een plek waar het tanken wel is toegestaan. Er gaat zo'n 60 liter in. Meer dan we dachten want de tanks zijn half vol. Bij het betalen krijgen Karin een grote hoeveelheid theelepeltjes cadeau. We moeten er wel om lachen. Als je hier regelmatig tankt kom je waarschijnlijk om in de lepeltjes. Voor ons is dit setje best handig. We praten nog wat met twee jongens van de verhuur die horen dat we de boot net hebben. Als echte Friezen lopen ze wel warm voor een platbodem. Ze geven ons nog wat tips en vragen waar we heen gaan. Ze waarschuwen dat we niet onder de volgende brug doorkunnen. Daar hadden we al helemaal niet meer aan gedacht... We besluiten buiten de haven in het kanaal te gaan liggen. Er is een stukje gras en daarachter een rij hoge bomen. Het is inmiddels erg warm geworden. We zetten de stoeltjes in de schadw en gaan wat eten. Onder het eten bespreken we het plan van aanpak voor het strijken van de mast.
Het strijken van de mast
Het plan van aanpak is dat ik de mast zal strijken en dat Karin Martijn bezighoudt. Meer plan is er niet, want we hebben geen idee hoe het maststrijken precies werkt. Ik heb alle onderdelen waarvan ik vermoed dat ze dit doel bedoeld zijn, op het dek verzameld. We weten wel dat het middels een soort hefboom constructie zal moeten, en dat de lier op het voordek als vast punt dient, maar daarmee houdt het wel op. Het wordt dus een soort logica puzzel.
Er zijn drie stalen delen. Een korte met een wiel. Een lange met een vork, en een lange met een brede flens iets boven het eind. De twee lange delen passen in elkaar. Het deel met de flens moet vast ergens in. Er is een groot gat in de mastvoet. Na wat wrikken blijkt de stang inderdaad precies te passen. De korte stang met het wiel blijft over. Voor op het dek zit een buis waar deze precies in past. Ik zie niet direct wat de functie is. Het is lastig om de voorstag los te krijgen. Hij zit rechtstreeks met een harp op de punt. Met een hulptouwtje lukt het de spanning eraf te krijgen. De kartrol met haak die op de staaldraad van de lier zit komt op de punt.
Langzaamaan wordt het een constructie waarvan je zou kunnen zeggen dat je er een mast mee kunt strijken. Ik leg de kabel over de korte stang met katrol. Hij staat niet helemaal in lijn met de staaldraad, dus ik twijfel of dit wel de bedoeling is. Voor de zekerheid haal ik de zijstagen los. Later hoor ik dat je dit beter niet kunt doen. Ook de aansluitingen van de marifoon en het toplicht gaan los. Het is bloedheet en in de volle zon is het een warm klusje. Ik twijfel even met het verwijderen van de dikke borgbout in de mastvoet. Toch nog maar een keertje checken. Het hengsel van de lier zit vast met een touw omdat de vergrendeling ervan niet meer werkt. Na een dubbelcheck verwijder ik de bout in de mastvoet. Er gebeurt niets... Voorzichtig geef ik de mast een zetje waarna deze zachtjes in de voorstag valt. So far so good! En nu draaien maar! Het duurt even voor er een gunstig moment is zonder passerende boten. Langzaam zakt de mast naar beneden. Het werkt! Bij een stand van 10 - 15 graden neemt de kracht merkbaar toe en wordt ook de werking van stang in de mastvoet merkbaar. De stang zorgt voor een hoek in de kabel die, vanaf de top van de mast, via de punt van de stang loopt en zo helpt de trekkracht van de mast aan de kabel om te zetten in neerwaartse kracht op de mastvoet. In deze stand wordt ook de wirwar van neerhangende touwen duidelijk. De dirk ligt al in het water... Met wat eindjes touw knoop ik ze om de mast. Dan is het nog een klein stukje zakken en de mast ligt op de bok. Het is gelukt! Volgens mij moet het op deze manier ook lukken de boel weer overeind te krijgen.
Voorlopig zal dat niet nodig zijn want we hebben nog wat bruggen te gaan. We besluiten hier te blijven. Er is noodweer op komst. Als de wind niet draait, liggen we beschut achter de hoge wal en de bomen. Tegen een uur of 6 neemt de wind toe en een uur later barst het noodweer los. We liggen inderdaad mooi beschut. Zolang er geen boom omwaait is het een ideale plek. Het onweer trekt over maar keert laat op de avond terug. Het blijft de hele nacht spoken.Dag 3
Ondanks het slechte weer hebben we goed geslapen. Het dek ligt vol takken en bladeren. We hebben de kaart en de wateralmanak meerdere keren bestudeerd voor we snappen hoe het precies zit met de bediening en afmetingen van de bruggen die we vandaag passeren. We vinden het best spannend. De eerste beweegbare brug komt al snel in zicht. Hij wordt op afstand bediend. Als we dichterbij komen zien we een paal in het water met een rode knop erop. In een soort 'Te land, ter zee en in de lucht'-aktie ziet Karin, half in de paal hangend, nog net kans om op de knop te drukken. We maken wel een lichte aanvaring met de paal. Even later gaat de brug open. We varen er door op naar de volgende twee. We komen in een smal kanaal. We zijn gewaarschuwd dat dit een trekpleister is en dat klopt. Het ligt vol. We moeten tussen de overstekende bomen slalommen om tegemoetkomend verkeer te ontwijken. Als Karin ziet dat de brug openstaat geeft ze, rechtgeaarde westerling als ze is, 'wat gas' om deze 'even te halen'. De slagen van de diesel galmen door de stilte van het kanaal. Mensen staan op van hun stoeltjes om te kijken wat er aan de hand is. We trekken zowaar een klein hekgolfje voorzover je daar bij een zeeschouw van kunt spreken. Ik denk dat we iets harder varen dan hier is toegestaan (6 km/u). We krijgen wat afkeurenswaardige blikken, maar die brug die haalt ze wel. Terug op het lage toerental keert de rust in de omgeving terug. We passeren een handbediend fietspondje. Hoe diep zou die ketting steken? We varen er behoedzaam omheen. Even later een hoge fietsbrug. Vervolgens onder de provinciale weg door.
Het is opmerkelijk druk op de kant. Meestal is er dan wat te zien... De gegevens zeggen dat deze brug 2.40 m. hoog is, en wij menen dat we 2 meter hoog zijn dus dat moet passen. Er zijn drie doorgangen. Het is niet te zien welke de hoogste is. We kiezen voor de middelste. Als Karin met de voorsteven in de tunnel is verdwenen hoor ik plotseling:"Kijk uit, het wordt hier lager! Ik weet niet of dit past hoor!". Even wil ik hem in zijn achteruit gooien maar het is smal en ik ben bang dat we met die aktie een van de peilers zullen raken. Als we helemaal onder de brug zijn verdwenen zie ik dat het net gaat. Maar dan ook net. Er zit zo'n 10 tot 15 centimeter tussen de mastvoet en het betonnen plafont. Er lopen lange strepen over de onderkant van de brug. Er moet geen golfslag staan want dan past het niet. Met kloppend hart komen we aan de andere kant tevoorschijn. Pfff... we zijn op het Tjeukemeer.
We proberen het klapanker dat we onlangs hebben gevonden in een van de opbergruimtes. We gebruiken een lijn die nog nagelnieuw op de spoel zit en waarvan we het doel tot nu toe niet konden achterhalen. Het blijkt een loodverzwaarde lijn te zijn specifiek voor een anker. Da's lekker meegenomen! De nieuwe bal die we onlangs hebben gekocht gaat ook te water. De grip van het anker valt wat tegen maar er is genoeg ruimte voor afdrijven.
Na het middageten varen we het meer over. Al snel begint het dieptealarm te piepen. We trekken een modderig spoor door het water. Het wordt een beetje spannend als we ook nog waterplanten zien verschijnen. We sturen zo snel mogelijk naar de vaargeul en komen gelukkig niet vast te zitten. We hebben wel weer wat geleerd...
Martijn gooit de afwaskwast overboord en even later een schuursponsje. Hij kijkt ze beteuterd na. 's Avonds duurt het lang voor we een plekje hebben gevonden. Het is hier aanmerkelijk drukker dan waar we vandaan komen. Uiteindelijk vinden we toch een mooie plek langs een kanaal vlak bij een meer. Ik zet het nieuwe net (schepnet/vangnet?) op de stagen van de kluiverboom. Het model is misschien wat krap uitgevallen maar volgens Karin rekt het nog wel.
Dag 4
We varen verder en komen op het Sneekermeer. Het is vandaag weer een snikhete dag. De mast ligt nog steeds naar beneden en ik begin me wat zorgen te maken of dit wel zo lang kan, gezien het doorbuigen. We besluiten de mast weer overeind te zetten. Ondertussen heb ik de tip gehad om de stagen niet los te maken in verband met het opvangen van mogelijk slingeren van de mast. We zetten ze dus eerst vast. Het overeind zetten is een zwaar klusje maar het gaat zonder problemen. Met mast voelen we ons toch meer boot, en opgewekt gaan we op pad. Het is vandaag als de voorgaande dagen snikheet. Op het Sneekermeer buigen we af naar een zijmeertje en leggen daar voor de rest van de dag aan om te zwemmen en van de omgeving te genieten. We draaien de boot als we zien dat onze buurman dat ook doet. Het scheelt een stuk nu we beter in de wind liggen. We hebben waterzakken gevuld die we hebben gevonden bij de spullen van de boot. Het zijn thermozakken waarin het water opwarmt door de zon. Bij wijze van proef hangen we een zak aan de giek boven de kuip en douchen Martijn. Hij vindt het prachtig en knapt er duidelijk van op. Martijn heeft zich deze dagen ontpopt tot een waar zeeman. Waar we voorheen moesten vangen en grijpen compenseert hij nu routinieus alle bewegingen van de boot, zelfs op het schuin aflopende motorluik. Hij kijkt er al niet eens meer van op als hij ergens mee bezig is. Zwaaien naar voorbijkomende boten is een van zijn favoriete bezigheden. Hij oogst daarmee veel succes. Zelf zijn we na drie dagen al aardig gewend aan het varend leven. Het wassen blijkt mee te vallen en met het warme water uit de zakken kun je goed je haar wassen. We doen gewoon het slangetje door het raam naar binnen.
Gisteren bleek het drinkwater op. Als we kijken blijkt er nog een flinke laag te zijn in beide tanks. We plaatsen ze wat schuin zodat we nog een dag vooruit kunnen. Morgen zullen we bij de haven terug zijn.
Dag 5
We hebben besloten om vandaag naar de haven te varen. Het water is op en we moeten morgen terug naar huis. We willen in ieder geval vast onder de brug door. Daarna kijken we wel. We vertrekken vroeg en het is nog lekker koel en rustig op het meer. We maken nog een 'reddingsrondje' als Martijn weer wat spullen overboord gooit.
De brug is dicht. We liggen er al een tijdje voor maar er gebeurt niets. Een man op de kant roept iets naar Karin die op de punt staat. "Wahaaat?" ... "Hij is koffie drinken. Je moet toeteren"... "Ik heb geen toeter"..."Dan moet je blazen!" De man maakt een gebaar van blazen. .. "Aah OK. Bedankt!" Snel halen we de toeter tevoorschijn en geven het signaal. Het werkt inderdaad! De brug gaat open. We hebben weer wat geleerd en we moeten er erg om lachen. De man op de kant waarschijnlijk des te meer. We overnachten in de haven. De dag erna pakken we de spullen in gaan naar huis.
Het is een leuke week geweest. We hebben al varend veel van de boot leren kennen. Het raadsel van het maststrijken is opgelost. Martijn heeft zich erg goed vermaakt en vindt het varen leuk. We zijn erg blij met de Amazone. Het is een prettig schip om op te leven en te varen, voorzover wij daar natuurlijk kijk op hebben. Zelf ben ik helemaal gevallen voor de ovale ruitjes. Het motorgeluid is ook fantastisch. Er is al twee keer iemand voor van de fiets gestapt om even te vragen of dit nog een echte SABB is! Erg grappig om te zien hoe het nostalgische geluid een glimlach op de gezichten van deze, over het algemeen mannen op leeftijd, tovert! We zijn erg trots op onze boot.
vrijdag 5 september 2008
De eerste keer 'buitengaats' slapen
05.07.08
Vandaag gaan we de watertanks plaatsen. Het aansluiten gaat vrij simpel. De slang laat zich makkelijk over de nieuwe doorvoeren plaatsen. Slangklem aandraaien en klaar. We testen met
een laag water en alles blijkt waterdicht te zijn. Als we de tanks hebben afgevuld gaan we een stukje varen en leggen aan langs een kanaal. Het is een populaire overnachtingsplek. Je kunt je boot mooi vastmaken aan daarvoor bestemde witte paaltjes. Voor de zekerheid zetten we nog een spring met een landpen. Pen is niet het juiste woord, het is meer een landkurketrekker.
We hebben hem al vrij snel aangeschaft toen bleek dat niet overal waar wij willen aanleggen vaste punten zijn. Het ding laat zich vrij makkelijk indraaien en zit daarna stevig verankerd in de grond.
Het is een mooie avond en Martijn speelt nog wat op de kant. Hopelijk gaat het slapen dit keer beter. In ieder geval zal hier niemand last van hem hebben mocht hij vannacht huilen.
Slapen blijkt heel goed te gaan alleen is hij al om 5 uur wakker. Ik ga er maar uit. Als we samen naar buiten gaan om te kijken of de vogels al wakker zijn, blijkt de hele omgeving gehuld in mistflarden. De zon komt net op en het is een mooi gezicht. Martijn kijkt verbijsterd om zich heen. Dit is duidelijk niet wat hij zich bij deze dag had voorgesteld. Terug in de kajuit vallen we samen op de bank in slaap en slapen tot 7 uur.
Het is gaan waaien. Er staat zeker windkracht 5 met uitschieters. We besluiten de zeilen eens nader te bekijken. Daarvoor is hier op de kant mooi de ruimte. Bij het uitrollen van het grootzeil en de botterfok schieten we in de lach om de enorme oppervlakte. Mmmmm, moeten we dit gaan hijsen? Nog maar even niet lijkt ons. Er zijn ook twee fokken en een kluiver. Er is duidelijk mee op het wad gezeild want hier en daar zitten restjes zout. We pakken de boel weer in en ik maak nog wat schoon bij de motor. Van mijn broer heb ik de tip gekregen om remmenreiniger te gebruiken. Hij heeft een garage in Portugal dus hij zal het wel weten. Het lost alle vuil en vettigheid op waarna je het met een doek zo kan wegvegen. Met de groffe spuitstraal kun je goed tussen randjes en in de hoekjes komen. Het knapt in ieder geval flink op.
Tegen de middag varen we nog een stukje. Het wegvaren blijkt best lastig. Dit is nieuw, we liggen aan de lage wal. Het plan is om achteruit weg te varen aangezien de romp door de wind tegen de kant wordt geduwd. Die krijgen we zeker niet om. Karin staat op het voordek klaar met de vaarboom om af te houden. Bij het achteruitvaren draait de boeg naar de wal. Ik geef eigenlijk net te weinig gas om een veilige afstand te houden van de kant. De boeg zwaait rakelings langs de kadebeschoeiing. Het gaat net goed. Hier moeten we later nog maar eens over nadenken...
Tijdens het varen gebruiken we de zwaarden om beter koers te kunnen houden. Hebben we gelezen in 'Varen met platbodems'. Met zijwind heeft het duidelijk effect. De zwaarden laten zich makkelijk steken (zeg je dat zo?) Het is leuk om te doen en ziet er stoer uit (dat vertellen ze er in het boek niet bij). Niet dat ik nu een zeil zou durven hijzen maar dat weet gelukkig niemand.
We varen nog een stuk over het meer. Er staat een flinke golfslag. Karin die zich zojuist een plekje op de bank heeft gezocht krijgt een flinke klets water over zich heen. "Leuk he een boot!". Via het meer varen we naar de haven.
We varen naar binnen als altijd maar het indraaien in de box mislukt volledig. Ik zet hem in zijn achteruit en voor we het weten zijn we de box voorbij gedreven... Wat is dit? Op het moment dat je denkt dat je weet hoe het moet, zijn de omstandigheden net weer anders en blijkt dat je er helemaal niets van kunt! Nou ja, net even iets anders, het is windkracht 5-6 in plaats van 3 of geen wind. We liggen overdwars tussen de boxen met de rug in de wind. Het lukt niet om de boeg in de richting van de box te krijgen. We drijven overdwars richting het einde van de rij boxen. In een poging om terug te komen rammen we een paal van een andere box. De ijzeren ring op de kop maakt een flinke kras in de lak. We naderen nog een keer akelig dicht een ander schip. Met zo'n sterke meewind blijkt het veel langer te duren voor je stil ligt. Een vervelend gevoel was er al maar begint zich nu echt aan ons op te dringen. Ondertussen kijken er wat mensen geïnteresseerd toe hoe we dit gaan oplossen. We voelen ons behoorlijke suf.
Karin gaat bijna overboord als de vaarboom, waarmee ze de romp in de goede richting probeert te duwen, in de blubber blijft steken. Het wordt bijna de klassieker van de Venetiaanse gondelier... Bomen heeft dus geen zin, daarvoor blijkt het ook te diep. Ik besluit eerst
achteruit en dan vooruit scherp naar rechts te sturen. Dit heeft wat effect. We liggen tenminste iets minder dwars tussen de boxen. Weer achteruit en nog een keer vooruit scherp naar rechts. We liggen recht en zijn een paar meter dichter bij de box. Dit lijkt te werken, dus herhalen we dit nog maar een paar keer tot we tot onze vreugde de box voorbij zijn. We nemen een aanloop voor de herkanzing. We schampen de paal met de zijkant maar de neus is tenminste binnen. Nog wat gehannes en we liggen tussen de palen. Met kloppend hart maken we de landvasten vast.
Het hele circus heeft zeker een kwartier geduurd en we voelen ons op dit moment een stel behoorlijke prutsers. We nemen de schade op. Er zit een diepe kras in de romp waar de ijzeren ring de lak heeft geraakt. Op de zijkant zit een ondiepe kras. Er is wel een ding goed gegaan: we hebben tenminste geen andere boten geraakt. Dat is voor ons het belangrijkste. We besluiten de lak meteen bij te werken.
Terwijl ik met een schuurpapiertje, kwast en een pot verf op de steiger lig om de boeg bij te werken, komt er een achterbuurman binnen met een platbodem. Het is een stoere boot, volgens mij model visserman. Hij heeft flink de vaart erin en ik besluit de kunst maar eens af te kijken. Hij stuurt strak de bocht om en meteen als de neus in de box is geeft hij vol gas achteruit.
We kijken met respect toe. Ik denk dat ik dit nog niet met de helft van de snelheid durf.
"Dat doe je sneller dan ik" roep ik en vertel dat we een kwartier aan het hannesen zijn geweest. Hij moet er wel om lachen. "We varen al tien jaar maar bij zulke wind blijft het elke keer weer spannend hoor" bekent zijn vrouw. "Ja, en als het niet helemaal lukt neem ik gewoon een paaltje mee" zeg hij. Even later komt hij nog even langs met de tip dat we een paar steigerfenders moeten kopen. In ieder geval voor de scherpe hoek op de zijsteiger tussen de boten. Dan mik je daar gewoon op, zegt hij met een grijns. Doe ik ook. Het heeft onze moraal weer een beetje opgekrikt. Het ligt dus niet helemaal aan ons. We hebben nu een truc om achteruit te varen dwars op de wind. Je moet bij het aanvaren duidelijk meer vaart houden zodat je minder afdrijft. We weten nog niet zeker of we dat durven. Eerst die steigerfenders maar eens kopen!
Vandaag gaan we de watertanks plaatsen. Het aansluiten gaat vrij simpel. De slang laat zich makkelijk over de nieuwe doorvoeren plaatsen. Slangklem aandraaien en klaar. We testen met
een laag water en alles blijkt waterdicht te zijn. Als we de tanks hebben afgevuld gaan we een stukje varen en leggen aan langs een kanaal. Het is een populaire overnachtingsplek. Je kunt je boot mooi vastmaken aan daarvoor bestemde witte paaltjes. Voor de zekerheid zetten we nog een spring met een landpen. Pen is niet het juiste woord, het is meer een landkurketrekker.
We hebben hem al vrij snel aangeschaft toen bleek dat niet overal waar wij willen aanleggen vaste punten zijn. Het ding laat zich vrij makkelijk indraaien en zit daarna stevig verankerd in de grond.
Het is een mooie avond en Martijn speelt nog wat op de kant. Hopelijk gaat het slapen dit keer beter. In ieder geval zal hier niemand last van hem hebben mocht hij vannacht huilen.
Slapen blijkt heel goed te gaan alleen is hij al om 5 uur wakker. Ik ga er maar uit. Als we samen naar buiten gaan om te kijken of de vogels al wakker zijn, blijkt de hele omgeving gehuld in mistflarden. De zon komt net op en het is een mooi gezicht. Martijn kijkt verbijsterd om zich heen. Dit is duidelijk niet wat hij zich bij deze dag had voorgesteld. Terug in de kajuit vallen we samen op de bank in slaap en slapen tot 7 uur.
Het is gaan waaien. Er staat zeker windkracht 5 met uitschieters. We besluiten de zeilen eens nader te bekijken. Daarvoor is hier op de kant mooi de ruimte. Bij het uitrollen van het grootzeil en de botterfok schieten we in de lach om de enorme oppervlakte. Mmmmm, moeten we dit gaan hijsen? Nog maar even niet lijkt ons. Er zijn ook twee fokken en een kluiver. Er is duidelijk mee op het wad gezeild want hier en daar zitten restjes zout. We pakken de boel weer in en ik maak nog wat schoon bij de motor. Van mijn broer heb ik de tip gekregen om remmenreiniger te gebruiken. Hij heeft een garage in Portugal dus hij zal het wel weten. Het lost alle vuil en vettigheid op waarna je het met een doek zo kan wegvegen. Met de groffe spuitstraal kun je goed tussen randjes en in de hoekjes komen. Het knapt in ieder geval flink op.
Tegen de middag varen we nog een stukje. Het wegvaren blijkt best lastig. Dit is nieuw, we liggen aan de lage wal. Het plan is om achteruit weg te varen aangezien de romp door de wind tegen de kant wordt geduwd. Die krijgen we zeker niet om. Karin staat op het voordek klaar met de vaarboom om af te houden. Bij het achteruitvaren draait de boeg naar de wal. Ik geef eigenlijk net te weinig gas om een veilige afstand te houden van de kant. De boeg zwaait rakelings langs de kadebeschoeiing. Het gaat net goed. Hier moeten we later nog maar eens over nadenken...
Tijdens het varen gebruiken we de zwaarden om beter koers te kunnen houden. Hebben we gelezen in 'Varen met platbodems'. Met zijwind heeft het duidelijk effect. De zwaarden laten zich makkelijk steken (zeg je dat zo?) Het is leuk om te doen en ziet er stoer uit (dat vertellen ze er in het boek niet bij). Niet dat ik nu een zeil zou durven hijzen maar dat weet gelukkig niemand.
We varen nog een stuk over het meer. Er staat een flinke golfslag. Karin die zich zojuist een plekje op de bank heeft gezocht krijgt een flinke klets water over zich heen. "Leuk he een boot!". Via het meer varen we naar de haven.
We varen naar binnen als altijd maar het indraaien in de box mislukt volledig. Ik zet hem in zijn achteruit en voor we het weten zijn we de box voorbij gedreven... Wat is dit? Op het moment dat je denkt dat je weet hoe het moet, zijn de omstandigheden net weer anders en blijkt dat je er helemaal niets van kunt! Nou ja, net even iets anders, het is windkracht 5-6 in plaats van 3 of geen wind. We liggen overdwars tussen de boxen met de rug in de wind. Het lukt niet om de boeg in de richting van de box te krijgen. We drijven overdwars richting het einde van de rij boxen. In een poging om terug te komen rammen we een paal van een andere box. De ijzeren ring op de kop maakt een flinke kras in de lak. We naderen nog een keer akelig dicht een ander schip. Met zo'n sterke meewind blijkt het veel langer te duren voor je stil ligt. Een vervelend gevoel was er al maar begint zich nu echt aan ons op te dringen. Ondertussen kijken er wat mensen geïnteresseerd toe hoe we dit gaan oplossen. We voelen ons behoorlijke suf.
Karin gaat bijna overboord als de vaarboom, waarmee ze de romp in de goede richting probeert te duwen, in de blubber blijft steken. Het wordt bijna de klassieker van de Venetiaanse gondelier... Bomen heeft dus geen zin, daarvoor blijkt het ook te diep. Ik besluit eerst
achteruit en dan vooruit scherp naar rechts te sturen. Dit heeft wat effect. We liggen tenminste iets minder dwars tussen de boxen. Weer achteruit en nog een keer vooruit scherp naar rechts. We liggen recht en zijn een paar meter dichter bij de box. Dit lijkt te werken, dus herhalen we dit nog maar een paar keer tot we tot onze vreugde de box voorbij zijn. We nemen een aanloop voor de herkanzing. We schampen de paal met de zijkant maar de neus is tenminste binnen. Nog wat gehannes en we liggen tussen de palen. Met kloppend hart maken we de landvasten vast.
Het hele circus heeft zeker een kwartier geduurd en we voelen ons op dit moment een stel behoorlijke prutsers. We nemen de schade op. Er zit een diepe kras in de romp waar de ijzeren ring de lak heeft geraakt. Op de zijkant zit een ondiepe kras. Er is wel een ding goed gegaan: we hebben tenminste geen andere boten geraakt. Dat is voor ons het belangrijkste. We besluiten de lak meteen bij te werken.
Terwijl ik met een schuurpapiertje, kwast en een pot verf op de steiger lig om de boeg bij te werken, komt er een achterbuurman binnen met een platbodem. Het is een stoere boot, volgens mij model visserman. Hij heeft flink de vaart erin en ik besluit de kunst maar eens af te kijken. Hij stuurt strak de bocht om en meteen als de neus in de box is geeft hij vol gas achteruit.
We kijken met respect toe. Ik denk dat ik dit nog niet met de helft van de snelheid durf.
"Dat doe je sneller dan ik" roep ik en vertel dat we een kwartier aan het hannesen zijn geweest. Hij moet er wel om lachen. "We varen al tien jaar maar bij zulke wind blijft het elke keer weer spannend hoor" bekent zijn vrouw. "Ja, en als het niet helemaal lukt neem ik gewoon een paaltje mee" zeg hij. Even later komt hij nog even langs met de tip dat we een paar steigerfenders moeten kopen. In ieder geval voor de scherpe hoek op de zijsteiger tussen de boten. Dan mik je daar gewoon op, zegt hij met een grijns. Doe ik ook. Het heeft onze moraal weer een beetje opgekrikt. Het ligt dus niet helemaal aan ons. We hebben nu een truc om achteruit te varen dwars op de wind. Je moet bij het aanvaren duidelijk meer vaart houden zodat je minder afdrijft. We weten nog niet zeker of we dat durven. Eerst die steigerfenders maar eens kopen!
Lekkage...
28.06.08
Een week geleden hebben we de watertanks gevuld. Na grondig onderzoek, stelden we vast dat beide vuldoppen in het gangboord daadwerkelijk op de watertanks zijn aangesloten (het zal je overkomen dat het niet zo is...).
Omdat we na het vullen meteen op pad wilden, was er geen tijd om te kijken of alle aansluitingen waterdicht zijn. Dom.
Je raadt het al; als we twee weken later wel tijd hebben (lees: gemaakt) en eens onder de bank kijken staat er een flinke laag water. Het water heeft de boardplaten onder de tanks aangetast. De schimmelt tiert er weelig.
Het duurt even voor ik in de gaten heb waar het water vandaan komt (hij zal toch niet lek zijn he .....). Nadere inspectie van de aansluitingen verklaart waarom het gelekt heeft.
Het zijn twee tanks van beide 70 liter. Ik heb nu dus ook een tip: als je niet zeker weet of de aansluitingen dicht zijn, gooi ze dan niet meeteen tot de rand toe vol! Lekker handig. Met de handpomp die we in een van de ruimtes van het dek hebben gevonden pompen het water in een emmer. Van de emmer gaat het de gootsteen in. Het moet voorzichtig om te voorkomen dat het een waterballet wordt. Het verbaast me ondanks dat nog hoe snel het gaat. Als na een half uurtje beide tanks leeg zijn, koppelen we ze los.
Na nog een half uurtje dweilen is het onder de banken weer redelijk droog. Vanuit het midden onder de vloer komt nog af en toe een straaltje water. Het zal nog wel even duren voor het daaronder ook echt droog is.
We besluiten de beide tanks mee naar huis te nemen om de aansluitingen te verbeteren.
Bij een watersportwinkel in Amsterdam laten we ons eens goed voorlichten. Van belang is de diameter in verband met de doorvoercapaciteit. Logisch eigenlijk. De slangen liggen er echter al dus we houden 12 mm aan. Daarnaast worden we gewezen op de rand waarmee de doorvoer wordt geklemd op het materiaal van de tank. Deze rand moet voldoende breedte hebben. Verder krijgen we het advies om wat sicaflex tussen de randen van de doorvoer te doen en deze eerst wat te laten aandrogen alvorens de boel vast te draaien.
Ik maak de gaten met een gatenzaag (op de boor). Kit ertussen en lichtjes aandraaien. Het is eigenlijk een klusje van niets. Het lijkt me beter wat marge te houden tussen de onderrand van de tank en de doorvoer. Het lijkt me namelijk niet verkeerd dat het onderste laagje water niet wordt opgepompt aangezien hierin de troep uit de leiding (roest!) bezinkt. Omdat ik over de oude gaten heen moet zagen lukt het met de marge maar net.
Een dag later de boel aangedraaid. Het ziet er solide uit. Ik ben wel tevreden over het resultaat.
Komend weekend zetten we ze erin en dan maar zien of we weer moeten dweilen!
Een week geleden hebben we de watertanks gevuld. Na grondig onderzoek, stelden we vast dat beide vuldoppen in het gangboord daadwerkelijk op de watertanks zijn aangesloten (het zal je overkomen dat het niet zo is...).
Omdat we na het vullen meteen op pad wilden, was er geen tijd om te kijken of alle aansluitingen waterdicht zijn. Dom.
Je raadt het al; als we twee weken later wel tijd hebben (lees: gemaakt) en eens onder de bank kijken staat er een flinke laag water. Het water heeft de boardplaten onder de tanks aangetast. De schimmelt tiert er weelig.
Het duurt even voor ik in de gaten heb waar het water vandaan komt (hij zal toch niet lek zijn he .....). Nadere inspectie van de aansluitingen verklaart waarom het gelekt heeft.
Het zijn twee tanks van beide 70 liter. Ik heb nu dus ook een tip: als je niet zeker weet of de aansluitingen dicht zijn, gooi ze dan niet meeteen tot de rand toe vol! Lekker handig. Met de handpomp die we in een van de ruimtes van het dek hebben gevonden pompen het water in een emmer. Van de emmer gaat het de gootsteen in. Het moet voorzichtig om te voorkomen dat het een waterballet wordt. Het verbaast me ondanks dat nog hoe snel het gaat. Als na een half uurtje beide tanks leeg zijn, koppelen we ze los.
Na nog een half uurtje dweilen is het onder de banken weer redelijk droog. Vanuit het midden onder de vloer komt nog af en toe een straaltje water. Het zal nog wel even duren voor het daaronder ook echt droog is.
We besluiten de beide tanks mee naar huis te nemen om de aansluitingen te verbeteren.
Bij een watersportwinkel in Amsterdam laten we ons eens goed voorlichten. Van belang is de diameter in verband met de doorvoercapaciteit. Logisch eigenlijk. De slangen liggen er echter al dus we houden 12 mm aan. Daarnaast worden we gewezen op de rand waarmee de doorvoer wordt geklemd op het materiaal van de tank. Deze rand moet voldoende breedte hebben. Verder krijgen we het advies om wat sicaflex tussen de randen van de doorvoer te doen en deze eerst wat te laten aandrogen alvorens de boel vast te draaien.
Ik maak de gaten met een gatenzaag (op de boor). Kit ertussen en lichtjes aandraaien. Het is eigenlijk een klusje van niets. Het lijkt me beter wat marge te houden tussen de onderrand van de tank en de doorvoer. Het lijkt me namelijk niet verkeerd dat het onderste laagje water niet wordt opgepompt aangezien hierin de troep uit de leiding (roest!) bezinkt. Omdat ik over de oude gaten heen moet zagen lukt het met de marge maar net.
Een dag later de boel aangedraaid. Het ziet er solide uit. Ik ben wel tevreden over het resultaat.
Komend weekend zetten we ze erin en dan maar zien of we weer moeten dweilen!
maandag 21 juli 2008
De eerste nacht
14.06.08
Vanavond zullen we voor de eerste keer op de boot slapen. Om te voorkomen dat Martijn uit bed valt maken we met gangboordnet een netwerk voor zijn bed. We gebruiken gewone haakjes om het net mee vast te zetten. Het geheel laat zich goed op spanning zetten. Het restant kunnen we nog voor de ingang van de kajuit gebruiken. Martijn heeft namelijk al een paar keer geïnteresseerd in het trapgat staan kijken... We zijn best tevreden over het resultaat.
We varen overdag naar het eilandje waar we bij onze eerste tocht ook hebben aangelegd en brengen daar de dag door. We lakken nog een stukje houtwerk van het achterdek. Het is snikheet, net zoals afgelopen weekend. 's Avonds eten we op de boot. Ik probeer de waterpomp van het aanrecht aan de praat te krijgen. Dat lukt niet en het is te warm om er te lang mee door te gaan.
De eerste nacht met Martijn is geen succes. Hij wordt om een uur of twaalf wakker en wil dan niet meer gaan slapen. Een paar uur later valt hij pas in slaap. We hebben dan een paar uur gehuil achter de rug. We schamen ons een beetje voor de buren die ook vannacht in de haven overnachten.
De volgende ochtend zijn we alle drie brak van de korte nacht. We varen die dag in de bekende omgeving en komen er achter dat Martijn goed slaapt 'op de motor'. 's Middags worden we door de buurmannen binnen geloodst.
Vanavond zullen we voor de eerste keer op de boot slapen. Om te voorkomen dat Martijn uit bed valt maken we met gangboordnet een netwerk voor zijn bed. We gebruiken gewone haakjes om het net mee vast te zetten. Het geheel laat zich goed op spanning zetten. Het restant kunnen we nog voor de ingang van de kajuit gebruiken. Martijn heeft namelijk al een paar keer geïnteresseerd in het trapgat staan kijken... We zijn best tevreden over het resultaat.
We varen overdag naar het eilandje waar we bij onze eerste tocht ook hebben aangelegd en brengen daar de dag door. We lakken nog een stukje houtwerk van het achterdek. Het is snikheet, net zoals afgelopen weekend. 's Avonds eten we op de boot. Ik probeer de waterpomp van het aanrecht aan de praat te krijgen. Dat lukt niet en het is te warm om er te lang mee door te gaan.
De eerste nacht met Martijn is geen succes. Hij wordt om een uur of twaalf wakker en wil dan niet meer gaan slapen. Een paar uur later valt hij pas in slaap. We hebben dan een paar uur gehuil achter de rug. We schamen ons een beetje voor de buren die ook vannacht in de haven overnachten.
De volgende ochtend zijn we alle drie brak van de korte nacht. We varen die dag in de bekende omgeving en komen er achter dat Martijn goed slaapt 'op de motor'. 's Middags worden we door de buurmannen binnen geloodst.
dinsdag 15 juli 2008
Voor anker of achter anker?
07.06.08
De familie van Karin is er vandaag om een stuk te varen. Het is heet en zelfs het water brengt te weinig verkoeling. Na de positieve ervaring van vorige week durven we het wel aan om onze kunsten te vertonen. We besluiten dit keer een zijkanaal te nemen. Een eindje verder kunnen we een kanaal rechts in. Het leidt langs een prachtig natuurgebied. Terwijl we langs de kant varen hebben we niet in de gaten dat we steeds langzamer gaan tot Karin opmerkt dat we stil liggen! Wat nou? Ik laat de gedachte van een technisch probleem al gauw varen als ik de groene stengels uit het water tevoorschijn zie komen. Hier kan het haast niet diep zijn. We steken tenminste 70 - 80 centimeter. We zitten vast! We zetten hem in zijn achteruit maar er gebeurt weinig. We zetten hem weer vooruit en sturen scherp naar links, daar naar waar we vermoeden dat het dieper is. Er komt er langzaam beweging in het gevaarte. Karin geeft met de vaarboom de laatste verlossende duwen. Pfff dat was even schrikken. Je zal echt vast zitten wat dan? We varen een tijdje rond en blijven behoedzaam van de kant. We besluiten de boot voor het middageten ergens aan te leggen.
Omdat het me leuk lijkt om eens voor anker te gaan, doen we dit op een rustige plek van een plas, een meter of 10 van een rietkraag. Ik loop naar voren pak het anker en trek de ankerketting een stuk uit de kettingruimte. Gooien of langzaam laten zakken? Ik vermoed dat gooien wel eens een nieuwe verfklus kan opleveren dus wordt het langzaam zakken. En nu? Het anker ligt op de bodem. Ketting nog maar een stukje vieren. De boot drijft langzaam weg van het anker en ik voel dat de ketting me langzaam overboord begint te trekken. Waar zet je dat ding aan vast? Ik kijk nog eens naar het gat waar de ketting uit tevoorschijn komt. Ik herinner me
een touwtje dat ik onlangs weg heb gehaald met daaraan een uitgebogen karabiner. Dat zal hem wel zijn geweest. Geen dingen weghalen waarvan je de functie niet kent. Ik loop naar achteren om te kijken waar het is gebleven. De ketting loopt langzaam uit. Geen idee of hij op het
eind vast zit maar het gaat gelukkig heel langzaam. Ik besluit uitleg te laten voor wat het is en ren met een ander touwtje dan gedacht terug om de boel vast te knopen. Pff, we liggen.
Ankeren is leuk. Precies zoals ik me had voorgesteld. Je dobbert wat rond op de watervlakte en de wind en stroming bewegen je langzaam heen en weer rond je vaste punt en ..... "We naderen het riet! Ik weet het zeker hoor. Net lagen we daar nog, kijk maar!" Dit was nou precies niet de bedoeling. We drijven langzaam maar zeker richting rietkraag waar het ongetwijfeld weer niet diep is. Met de vaarboom duwen we ons enigszins in de oude positie maar drijven toch langzaam terug. Door de boomaktie verliezen we de gaffel aan het eind van de vaarboom. Die zat dus niet goed vast. Gelukkig zijn er ergere dingen. We moeten nu eerst het rietprobleem oplossen. De tweede keer blijven we langer liggen.
De lunch is erg lekker maar het is gedaan met de rust. Even later besluiten we verder te varen. Met een ommetje aan het eind van de middag terug naar de haven. Aanleggen gaat redelijk (met hulp van de buurman).
Al met al was het weer een leuke dag.
De familie van Karin is er vandaag om een stuk te varen. Het is heet en zelfs het water brengt te weinig verkoeling. Na de positieve ervaring van vorige week durven we het wel aan om onze kunsten te vertonen. We besluiten dit keer een zijkanaal te nemen. Een eindje verder kunnen we een kanaal rechts in. Het leidt langs een prachtig natuurgebied. Terwijl we langs de kant varen hebben we niet in de gaten dat we steeds langzamer gaan tot Karin opmerkt dat we stil liggen! Wat nou? Ik laat de gedachte van een technisch probleem al gauw varen als ik de groene stengels uit het water tevoorschijn zie komen. Hier kan het haast niet diep zijn. We steken tenminste 70 - 80 centimeter. We zitten vast! We zetten hem in zijn achteruit maar er gebeurt weinig. We zetten hem weer vooruit en sturen scherp naar links, daar naar waar we vermoeden dat het dieper is. Er komt er langzaam beweging in het gevaarte. Karin geeft met de vaarboom de laatste verlossende duwen. Pfff dat was even schrikken. Je zal echt vast zitten wat dan? We varen een tijdje rond en blijven behoedzaam van de kant. We besluiten de boot voor het middageten ergens aan te leggen.
Omdat het me leuk lijkt om eens voor anker te gaan, doen we dit op een rustige plek van een plas, een meter of 10 van een rietkraag. Ik loop naar voren pak het anker en trek de ankerketting een stuk uit de kettingruimte. Gooien of langzaam laten zakken? Ik vermoed dat gooien wel eens een nieuwe verfklus kan opleveren dus wordt het langzaam zakken. En nu? Het anker ligt op de bodem. Ketting nog maar een stukje vieren. De boot drijft langzaam weg van het anker en ik voel dat de ketting me langzaam overboord begint te trekken. Waar zet je dat ding aan vast? Ik kijk nog eens naar het gat waar de ketting uit tevoorschijn komt. Ik herinner me
een touwtje dat ik onlangs weg heb gehaald met daaraan een uitgebogen karabiner. Dat zal hem wel zijn geweest. Geen dingen weghalen waarvan je de functie niet kent. Ik loop naar achteren om te kijken waar het is gebleven. De ketting loopt langzaam uit. Geen idee of hij op het
eind vast zit maar het gaat gelukkig heel langzaam. Ik besluit uitleg te laten voor wat het is en ren met een ander touwtje dan gedacht terug om de boel vast te knopen. Pff, we liggen.
Ankeren is leuk. Precies zoals ik me had voorgesteld. Je dobbert wat rond op de watervlakte en de wind en stroming bewegen je langzaam heen en weer rond je vaste punt en ..... "We naderen het riet! Ik weet het zeker hoor. Net lagen we daar nog, kijk maar!" Dit was nou precies niet de bedoeling. We drijven langzaam maar zeker richting rietkraag waar het ongetwijfeld weer niet diep is. Met de vaarboom duwen we ons enigszins in de oude positie maar drijven toch langzaam terug. Door de boomaktie verliezen we de gaffel aan het eind van de vaarboom. Die zat dus niet goed vast. Gelukkig zijn er ergere dingen. We moeten nu eerst het rietprobleem oplossen. De tweede keer blijven we langer liggen.
De lunch is erg lekker maar het is gedaan met de rust. Even later besluiten we verder te varen. Met een ommetje aan het eind van de middag terug naar de haven. Aanleggen gaat redelijk (met hulp van de buurman).
Al met al was het weer een leuke dag.
De eerste keer varen
02.06.08: Het weekend hebben we geklust en schoongemaakt en dus is het nu tijd om eindelijk te gaan varen. Met de eerste ongeplande capriolen nog vers in het geheugen gaan we voor een goede voorbereiding. Prio 1 is genoeg diesel. Het lijkt ons een slecht idee om de eerste keer aanleggen te oefenen bij de dieselpomp. Dus verzamelen we alle dieseltanks die we kunnen vinden. Het is in totaal 20 liter. Dat moet genoeg zijn voor de eerste trip. Na het vullen staat de meter van de tank op halfvol. Geen idee of dat klopt. Martijn maken we vast met zijn zwemvest aan een lijn op het achterdek zodat hij niet over de rand kan vallen. We varen behoedzaam achteruit. De neus begint al meteen te draaien maar Karin kan hem afduwen. Even later varen we vooruit (!) de haven uit. Dat viel alles mee! We varen over het kanaal en het sturen blijkt redelijk makkelijk te gaan. We staan nog wat onwennig op het achterdek en zijn op onze hoede voor andere schepen. Al gauw blijkt dat het, in tegenstelling tot het weekend, helemaal niet druk is op het water. We varen het kanaal uit tot we een paar eilanden passeren. We gaan links om de eilanden en door een korte smalle sloot die toegang geeft tot een groter water. Dit is leuk zeg! Na drie kwartier zien we een mooi eilandje en we besluiten aan te leggen.
De eerste aanlegmanouvre gaat best goed hoewel we de boom over het hoofd hebben gezien waarvan de takken tot ver over het water hangen. Normaliter zie je zo'n boom echt niet over het hoofd maar we komen er pas achter dat we de mast strak tegen zijn takken hebben geparkeerd als we op de kant staan en de boot nog wat verder naar voren willen trekken. We kijken verbaasd omhoog als de elzeproppen op het dek stuiteren. Hier zijn we duidelijk nog niet goed op ingesteld. We moeten er erg om lachen. Het eilandje biedt veel schaduw waar we dankbaar gebruik van maken. Het is weer ontzettend heet. Te heet voor ons. We ontdekken de werking van een zonneluifel van doek en bamboestokken. We hadden al eerder een discussie of de stokken in de lengte of overdwars over de giek moeten. Overdwars en dan opspannen tot ze licht doorbuigen geeft het meest bruikbare resultaat. Het ziet er leuk uit vinden we, en het blijkt erg praktisch. We picknicken op het eiland. Martijn kan zich er lekker uitleven (met zwemvest).
Het is laat in de middag als we terug komen in de haven. Het aanleggen is een spannend moment. Het gaat redelijk goed en de buurman helpt ons door de lastige momenten. Het was een warme maar mooie dag.
We hebben afgelopen dagen veel gedaan. Voldaan gaan we naar huis.
De eerste aanlegmanouvre gaat best goed hoewel we de boom over het hoofd hebben gezien waarvan de takken tot ver over het water hangen. Normaliter zie je zo'n boom echt niet over het hoofd maar we komen er pas achter dat we de mast strak tegen zijn takken hebben geparkeerd als we op de kant staan en de boot nog wat verder naar voren willen trekken. We kijken verbaasd omhoog als de elzeproppen op het dek stuiteren. Hier zijn we duidelijk nog niet goed op ingesteld. We moeten er erg om lachen. Het eilandje biedt veel schaduw waar we dankbaar gebruik van maken. Het is weer ontzettend heet. Te heet voor ons. We ontdekken de werking van een zonneluifel van doek en bamboestokken. We hadden al eerder een discussie of de stokken in de lengte of overdwars over de giek moeten. Overdwars en dan opspannen tot ze licht doorbuigen geeft het meest bruikbare resultaat. Het ziet er leuk uit vinden we, en het blijkt erg praktisch. We picknicken op het eiland. Martijn kan zich er lekker uitleven (met zwemvest).
Het is laat in de middag als we terug komen in de haven. Het aanleggen is een spannend moment. Het gaat redelijk goed en de buurman helpt ons door de lastige momenten. Het was een warme maar mooie dag.
We hebben afgelopen dagen veel gedaan. Voldaan gaan we naar huis.
Zoekplaatje
01.06.08: Toen we de boot kochten waren de kluiverboom en giek nog niet
geplaatst. De ophanging van het houtwerk ziet er voor ons logisch uit
maar als we naar de touwen kijken komen er toch wat vraagtekens. Wat is
nou de dirk en hoe werkt dat met die ring op de kluiverboom die je heen
en weer kunt schuiven? Om te voorkomen dat we een modderfiguur slaan
besluiten we een kijkje te nemen bij onze collega platbodemvaarders.
Daarvan zijn er hier gelukkig genoeg. Fraaie schepen zijn er bij, en al
kijkend doe je veel ideeën op. Wat opvalt is dat er veel verschillende
oplossingen zijn voor hetzelfde doel.Al tellend stellen we vast wat de dirk moet zijn en welke val dient voor de kluiver. Door het plaatsen van de kluiverboom en giek is het plaatje
van onze boot weer een stukje completer. Vooral het net (Vangnet?
schepnet?) aan de voorzijde maakt het helemaal af (al is het oud en
versleten).
geplaatst. De ophanging van het houtwerk ziet er voor ons logisch uit
maar als we naar de touwen kijken komen er toch wat vraagtekens. Wat is
nou de dirk en hoe werkt dat met die ring op de kluiverboom die je heen
en weer kunt schuiven? Om te voorkomen dat we een modderfiguur slaan
besluiten we een kijkje te nemen bij onze collega platbodemvaarders.
Daarvan zijn er hier gelukkig genoeg. Fraaie schepen zijn er bij, en al
kijkend doe je veel ideeën op. Wat opvalt is dat er veel verschillende
oplossingen zijn voor hetzelfde doel.Al tellend stellen we vast wat de dirk moet zijn en welke val dient voor de kluiver. Door het plaatsen van de kluiverboom en giek is het plaatje
van onze boot weer een stukje completer. Vooral het net (Vangnet?
schepnet?) aan de voorzijde maakt het helemaal af (al is het oud en
versleten).
Grote schoonmaak
31 mei 2008: De eerste dag hebben we een voltallige schoonmaakploeg van de de familie van Karin. De kajuit wordt schoongemaakt. Het dek krijgt een grote beurt, en de vaarboom wordt van losse lak ontdaan. Ondertussen wordt Martijn beziggehouden wat in deze omgeving een dagtaak blijkt.Aan het eind van de middag verbazen we ons over het resultaat. Het dek en gangboorden liggen er schoon bij en ook binnen is het opgeknapt. We zijn enorm trots op onze schuit!
Aan het eind van de dag drinken we voldaan onze eerste rose aan boord.
Aan het eind van de dag drinken we voldaan onze eerste rose aan boord.
donderdag 10 juli 2008
Vuurdoop
31 mei 2008: Van de week is de boot weer in het water gelegd. We plannen een lang weekend om alles schoon te maken en te klussen.
Bij de jachthaven blijkt de boot niet in de box te liggen zoals afgesproken. Wat is er misgegaan? Na wat rondkijken vind ik hem voor de helling aan de kade. Da's een tegenvaller want dat betekent dat we hem zelf in de box moeten varen, en we hebben nog nooit gevaren. Tenminste niet met dit formaat en type boot... Ik voel de zenuwen al langzaam opkomen en ga maar eens kijken of ik de motor aan de praat kan krijgen. Dat lukt niet. Het lijkt alsof de accu leeg is. Er is een korte klik en daarna niets. Navraag leert dat de havenmeester al op de hoogte is van dit fenomeen. Het is niet de accu. Na een korte uitleg van de havenmeester probeer ik het nog eens. Ik check nog een keer of hij in neutraal staat en start de motor. Hij slaat meteen aan.
Er is veel drukte bij de bootverhuur. Er passeren regelmatig zeilbootjes op de motor. Plotseling is er geschreeuw van de kant. Het duurt even voor het onze aandacht heeft. Er vaart een huurboot volgas recht op ons af. De man lijkt de hele boot en de kade niet te zien. Even denk ik nog dat hij bijdraait maar er gebeurt niet. Met een enorme klap botst hij vol gas tegen onze voorsteven. Ik kan mijn ogen niet geloven. Ik loop naar voren om de schade op te nemen... De stuurman zit stoïcijns in de boot en rommelt wat aan de motor. Hij kijkt me niet aan en verontschuldigt zich ook niet. Zijn maat zit voorin de deuk en vale plek op onze boot te inspecteren. Ik heb bewust nog niets gezegd. De huurboot heeft gelukkig een
rubber punt, uitermate handig bij dit soort ongelukken. We hebben een lichte deuk opgelopen. De man voorin verontschuldigt zich gelukkig wel. Ik kijk nog eens naar de stuurman en besluit er verder geen woorden aan vuil te maken. Zinloos.
We hebben nog geen meter gevaren en al averij! Ik houd het er maar op de de eerste deuk in ieder geval niet onze schuld is en vast geluk brengt voor de toekomst. We maken wat afspraken over de te volgen vaarstrategie en gooien dan de trossen los...
De strategie moeten we direct bijstellen. Ik heb de achterkant flink afgeduwd en ben in de veronderstelling in een schuine hoek van de kant weg te varen. Voor ons is de botenhelling en achter ons ligt een ander schip. Het leek me de beste optie. Het blijkt in de praktijk echter een flauwe bocht naar links te worden. We gaan dichter langs de boot achter ons dan goed is
voor mijn gemoedsrust. Het gaat allemaal goed. Dit moet het wieleffect zijn waarover ik heb gelezen. Door het wieleffect trekt de achterkant van de boot in de richting waarin de schroef draait. Ik constateer dat dat linksom moet zijn. Vijf meter verder is er van de strategie weinig meer over wanneer de achterkant nog verder naar links draait. Ook bewegen we
harder dan ik wil steeds verder de verkeerde kant op. Links achter ons is het kanaal en daar willen we met de voorkant naartoe, niet met de achterkant!
Het is zaterdag en druk in de haven. Het is ook druk op het kanaal. We hadden ons eigenlijk voorgenomen om de eerste keer te gaan varen op een rustige dag, vroeg in de ochtend wanneer iedereen nog sliep... Ik probeer het vooruit. Tot mijn schrik gaat dit veel harder dan ik dacht en we gaan recht op een steiger af. Ik moet mijn hoofd er goed bijhouden om geen verkeerde dingen te doen. Het is een heel gehannes. De vooruit en achteruit wordt bediend met een handel vlak boven de vlonder in de kuip. Ik moet dus telkens bukken, goed kijken wat achteruit en vooruit is. Ik gooi hem in zijn achteruit en geef wat gas bij om het teveel aan vaart te compenseren. We gaan weer achteruit maar weer niet in de goede richting. Na een paar keer heen en weer steken weet ik het zeker: dit gaat zo niet werken. Wat nu?
Ondertussen hebben onze manoeuvres de aandacht getrokken van wat mensen op de kant. Ik weet zeker dat het spreekwoord 'de beste stuurlui staan aan wal' op dit moment letterlijk genomen kan worden. Omdat ik geen idee heb besluit ik aan de nukken van onze schuit toe te geven. Blijkbaar wil hij achteruit het kanaal op dus dan maar achteruit het kanaal op. In ieder geval weg hier uit de krapte tussen de boten en steigers. We bewegen ons richting het kanaal. Daar is het een voortdurend passeren van vaartuigen. Een motorboot die samen met ons naar buiten wil houdt behoedzaam afstand en weet niet goed aan welke kant hij ons zal passeren. Ik kan me goed voorstellen dat op onze koers geen peil valt te trekken en maak dus maar wat verontschuldigende gebaren en roep quasi luchtig: 'nieuwigheid'. Ik weet zeker dat m'n gezicht me verraad. Als we ons weer vooruit bewegen om een zeilboot te ontwijken neemt de schipper zijn kans waar en sluit aan in de stoet schepen die zich langzaam richting brug beweegt. We moeten een paar keer heen en weer steken en ik kom er achter dat het handig is om de hendel met je voet te bewegen. Je hoeft dan niet te bukken en kunt blijven kijken wat er gebeurt. We
verontschuldigen ons nog aan een zeilboot die van koers moet wijken om ons niet van achteren te rammen, en dan is het gat eindelijk groot genoeg om achteruit het kanaal op te varen. Eindelijk weg uit de benarde situatie.
Vooruit over het kanaal is niet moeilijk. We verbazen ons over de snelheid bij het geringe toerental. Tijdens het manouvreren is dat minder praktisch maar je kunt je wel met relatief weinig herrie voortbewegen. Veel tijd om van de stress te bekomen is er niet want de ingang van ons deel van de haven is al in zicht. Het ziet er krap uit. We moeten naar binnen, rechtsaf een hoek om, om vervolgens meteen links ons staatje in te varen. Om de vaart er een beetje uit te halen, zet ik de schroef geregeld in neutraal om vervolgens weer een zetje vooruit te geven. Ik zie de box op aanwijzing van Karin. Op de gok maken we een bocht naar links... het blijkt een goede gok. Omdat ik me de snelheid niet toevertrouw en niet weet hoe dit gaat uitpakken, zet ik hem in zijn achteruit om vaart te minderen. We komen niet helemaal uit, maar zitten ook niet helemaal verkeerd. De punt is binnen de palen van de box, en de buurman komt uit zijn kajuit om ons te helpen. Heel fijn nu zo'n helpende hand. Even later liggen we op onze plek. Ik krijg meteen een goede tip van de buurman die meteen in de gaten heeft dat we hier totaal geen kaas van hebben gegeten. Hij legt uit hoe je de landvast makkelijk om de paal legt met behulp van de pikhaak. Karin worstelt op het voordek met de knopen en ik balanceer op het achterdek met pikhaak en touw. Wat een sport is dit. De buurman kan er gemoedelijk om lachen en dat is in dit stadium misschien ook wel het beste. We zijn uitgeput van de spanning en concentratie. Eerst een bakje koffie en bekomen van dit alles. De zus van Karin heeft onze vuurdoop met foto's vastgelegd. We bekijken de foto's maar kunnen er nog niet erg hard om lachen. In niet-bewegende weergave ziet het er prachtig uit. Het zijn onze eerste beelden.
Bij de jachthaven blijkt de boot niet in de box te liggen zoals afgesproken. Wat is er misgegaan? Na wat rondkijken vind ik hem voor de helling aan de kade. Da's een tegenvaller want dat betekent dat we hem zelf in de box moeten varen, en we hebben nog nooit gevaren. Tenminste niet met dit formaat en type boot... Ik voel de zenuwen al langzaam opkomen en ga maar eens kijken of ik de motor aan de praat kan krijgen. Dat lukt niet. Het lijkt alsof de accu leeg is. Er is een korte klik en daarna niets. Navraag leert dat de havenmeester al op de hoogte is van dit fenomeen. Het is niet de accu. Na een korte uitleg van de havenmeester probeer ik het nog eens. Ik check nog een keer of hij in neutraal staat en start de motor. Hij slaat meteen aan.
Er is veel drukte bij de bootverhuur. Er passeren regelmatig zeilbootjes op de motor. Plotseling is er geschreeuw van de kant. Het duurt even voor het onze aandacht heeft. Er vaart een huurboot volgas recht op ons af. De man lijkt de hele boot en de kade niet te zien. Even denk ik nog dat hij bijdraait maar er gebeurt niet. Met een enorme klap botst hij vol gas tegen onze voorsteven. Ik kan mijn ogen niet geloven. Ik loop naar voren om de schade op te nemen... De stuurman zit stoïcijns in de boot en rommelt wat aan de motor. Hij kijkt me niet aan en verontschuldigt zich ook niet. Zijn maat zit voorin de deuk en vale plek op onze boot te inspecteren. Ik heb bewust nog niets gezegd. De huurboot heeft gelukkig een
rubber punt, uitermate handig bij dit soort ongelukken. We hebben een lichte deuk opgelopen. De man voorin verontschuldigt zich gelukkig wel. Ik kijk nog eens naar de stuurman en besluit er verder geen woorden aan vuil te maken. Zinloos.
We hebben nog geen meter gevaren en al averij! Ik houd het er maar op de de eerste deuk in ieder geval niet onze schuld is en vast geluk brengt voor de toekomst. We maken wat afspraken over de te volgen vaarstrategie en gooien dan de trossen los...
De strategie moeten we direct bijstellen. Ik heb de achterkant flink afgeduwd en ben in de veronderstelling in een schuine hoek van de kant weg te varen. Voor ons is de botenhelling en achter ons ligt een ander schip. Het leek me de beste optie. Het blijkt in de praktijk echter een flauwe bocht naar links te worden. We gaan dichter langs de boot achter ons dan goed is
voor mijn gemoedsrust. Het gaat allemaal goed. Dit moet het wieleffect zijn waarover ik heb gelezen. Door het wieleffect trekt de achterkant van de boot in de richting waarin de schroef draait. Ik constateer dat dat linksom moet zijn. Vijf meter verder is er van de strategie weinig meer over wanneer de achterkant nog verder naar links draait. Ook bewegen we
harder dan ik wil steeds verder de verkeerde kant op. Links achter ons is het kanaal en daar willen we met de voorkant naartoe, niet met de achterkant!
Het is zaterdag en druk in de haven. Het is ook druk op het kanaal. We hadden ons eigenlijk voorgenomen om de eerste keer te gaan varen op een rustige dag, vroeg in de ochtend wanneer iedereen nog sliep... Ik probeer het vooruit. Tot mijn schrik gaat dit veel harder dan ik dacht en we gaan recht op een steiger af. Ik moet mijn hoofd er goed bijhouden om geen verkeerde dingen te doen. Het is een heel gehannes. De vooruit en achteruit wordt bediend met een handel vlak boven de vlonder in de kuip. Ik moet dus telkens bukken, goed kijken wat achteruit en vooruit is. Ik gooi hem in zijn achteruit en geef wat gas bij om het teveel aan vaart te compenseren. We gaan weer achteruit maar weer niet in de goede richting. Na een paar keer heen en weer steken weet ik het zeker: dit gaat zo niet werken. Wat nu?
Ondertussen hebben onze manoeuvres de aandacht getrokken van wat mensen op de kant. Ik weet zeker dat het spreekwoord 'de beste stuurlui staan aan wal' op dit moment letterlijk genomen kan worden. Omdat ik geen idee heb besluit ik aan de nukken van onze schuit toe te geven. Blijkbaar wil hij achteruit het kanaal op dus dan maar achteruit het kanaal op. In ieder geval weg hier uit de krapte tussen de boten en steigers. We bewegen ons richting het kanaal. Daar is het een voortdurend passeren van vaartuigen. Een motorboot die samen met ons naar buiten wil houdt behoedzaam afstand en weet niet goed aan welke kant hij ons zal passeren. Ik kan me goed voorstellen dat op onze koers geen peil valt te trekken en maak dus maar wat verontschuldigende gebaren en roep quasi luchtig: 'nieuwigheid'. Ik weet zeker dat m'n gezicht me verraad. Als we ons weer vooruit bewegen om een zeilboot te ontwijken neemt de schipper zijn kans waar en sluit aan in de stoet schepen die zich langzaam richting brug beweegt. We moeten een paar keer heen en weer steken en ik kom er achter dat het handig is om de hendel met je voet te bewegen. Je hoeft dan niet te bukken en kunt blijven kijken wat er gebeurt. We
verontschuldigen ons nog aan een zeilboot die van koers moet wijken om ons niet van achteren te rammen, en dan is het gat eindelijk groot genoeg om achteruit het kanaal op te varen. Eindelijk weg uit de benarde situatie.
Vooruit over het kanaal is niet moeilijk. We verbazen ons over de snelheid bij het geringe toerental. Tijdens het manouvreren is dat minder praktisch maar je kunt je wel met relatief weinig herrie voortbewegen. Veel tijd om van de stress te bekomen is er niet want de ingang van ons deel van de haven is al in zicht. Het ziet er krap uit. We moeten naar binnen, rechtsaf een hoek om, om vervolgens meteen links ons staatje in te varen. Om de vaart er een beetje uit te halen, zet ik de schroef geregeld in neutraal om vervolgens weer een zetje vooruit te geven. Ik zie de box op aanwijzing van Karin. Op de gok maken we een bocht naar links... het blijkt een goede gok. Omdat ik me de snelheid niet toevertrouw en niet weet hoe dit gaat uitpakken, zet ik hem in zijn achteruit om vaart te minderen. We komen niet helemaal uit, maar zitten ook niet helemaal verkeerd. De punt is binnen de palen van de box, en de buurman komt uit zijn kajuit om ons te helpen. Heel fijn nu zo'n helpende hand. Even later liggen we op onze plek. Ik krijg meteen een goede tip van de buurman die meteen in de gaten heeft dat we hier totaal geen kaas van hebben gegeten. Hij legt uit hoe je de landvast makkelijk om de paal legt met behulp van de pikhaak. Karin worstelt op het voordek met de knopen en ik balanceer op het achterdek met pikhaak en touw. Wat een sport is dit. De buurman kan er gemoedelijk om lachen en dat is in dit stadium misschien ook wel het beste. We zijn uitgeput van de spanning en concentratie. Eerst een bakje koffie en bekomen van dit alles. De zus van Karin heeft onze vuurdoop met foto's vastgelegd. We bekijken de foto's maar kunnen er nog niet erg hard om lachen. In niet-bewegende weergave ziet het er prachtig uit. Het zijn onze eerste beelden.
woensdag 9 juli 2008
Een dag krabben en schilderen
25.05.08 De boot ligt op de kant. Er moet een laag antifouling op en er zijn een paar plekken met roest die moeten worden behandeld. We hebben versterking gekregen van mijn vader.
We besluiten eerst met een krabber de losse troep te verwijderen. Pa heeft duidelijk de betere tools. Hij heeft er dan ook al heel wat uren knutselen met boten opzitten. Zijn krabber is recht, een soort beitel. Dit blijkt een stuk beter te werken dan de conventionel driehoekige krabber waarmee je een trekbeweging maakt. De beitelvormige krabber heeft een lange steel waardoor je beter met twee handen kunt werken. Je werkt van je af en kunt er meer kracht mee zetten. Ik besluit er bij het eerstvolgende bezoek aan een bouwmarkt een te kopen.
Berend heeft gisteren de onderkant goed afgespoten met een hogedrukspuit. Daardoor is de meeste vuiligheid en losse troep verdwenen. De roestplekken worden behandeld met een zilverkleurig goedje waarvan ik de naam nu even ben vergeten.
Het krabben is veel werk. Er staat een stevige wind en koude wind en er is in de loop van de middag regen voorspeld. Doorwerken dus. Zoals ik al had verwacht is de onderkant een rotklus omdat je half liggend boven je hoofd werkt. Met zijn drieën schiet het toch lekker op en tegen twaalven kunnen we aan de antifouling beginnen. Het zwarte teerachtige goedje laat zich gemakkelijk met een vachtroller opbrengen. We hebben de spullen uit de havenloods en betalen na afloop naar verbruik. Prettig zulke faciliteiten. Handig ook dat er mensen rondlopen die verstand van zaken hebben. Voor ons in dit stadium een belangrijke steun. Op advies brengen we 1 laag antifouling aan. De boot zal over 4 maanden waarschijnlijk weer op de kant liggen. Moet voldoende zijn redeneert onze vraagbaak. De dioden zien er nog goed uit maar voor de zekerheid laten we hier onze expert ook nog even naar kijken. Ik ben benieuwd hoe hij in september/oktober uit het water komt...
Mooi om te zien hoe het opknapt als de antifouling is aangebracht. Ik vraag me wel af hoe het zich zal houden. Met name de plekken die we nu tegen roest hebben behandeld. Het regent nu echt en we zijn klaar. Inpakken en wegwezen. Het is inmiddels 4 uur en we zijn moe maar voldaan. Komende week kan de boot het water weer in.
We besluiten eerst met een krabber de losse troep te verwijderen. Pa heeft duidelijk de betere tools. Hij heeft er dan ook al heel wat uren knutselen met boten opzitten. Zijn krabber is recht, een soort beitel. Dit blijkt een stuk beter te werken dan de conventionel driehoekige krabber waarmee je een trekbeweging maakt. De beitelvormige krabber heeft een lange steel waardoor je beter met twee handen kunt werken. Je werkt van je af en kunt er meer kracht mee zetten. Ik besluit er bij het eerstvolgende bezoek aan een bouwmarkt een te kopen.
Berend heeft gisteren de onderkant goed afgespoten met een hogedrukspuit. Daardoor is de meeste vuiligheid en losse troep verdwenen. De roestplekken worden behandeld met een zilverkleurig goedje waarvan ik de naam nu even ben vergeten.
Het krabben is veel werk. Er staat een stevige wind en koude wind en er is in de loop van de middag regen voorspeld. Doorwerken dus. Zoals ik al had verwacht is de onderkant een rotklus omdat je half liggend boven je hoofd werkt. Met zijn drieën schiet het toch lekker op en tegen twaalven kunnen we aan de antifouling beginnen. Het zwarte teerachtige goedje laat zich gemakkelijk met een vachtroller opbrengen. We hebben de spullen uit de havenloods en betalen na afloop naar verbruik. Prettig zulke faciliteiten. Handig ook dat er mensen rondlopen die verstand van zaken hebben. Voor ons in dit stadium een belangrijke steun. Op advies brengen we 1 laag antifouling aan. De boot zal over 4 maanden waarschijnlijk weer op de kant liggen. Moet voldoende zijn redeneert onze vraagbaak. De dioden zien er nog goed uit maar voor de zekerheid laten we hier onze expert ook nog even naar kijken. Ik ben benieuwd hoe hij in september/oktober uit het water komt...
Mooi om te zien hoe het opknapt als de antifouling is aangebracht. Ik vraag me wel af hoe het zich zal houden. Met name de plekken die we nu tegen roest hebben behandeld. Het regent nu echt en we zijn klaar. Inpakken en wegwezen. Het is inmiddels 4 uur en we zijn moe maar voldaan. Komende week kan de boot het water weer in.
dinsdag 8 juli 2008
Een boot kopen ... dat doe je niet zomaar
Het is 24 mei als we aankomen in de jachthaven waar Berend zojuist de boot uit het water haalt. Het is een heel gevaarte en het vereist de nodige precisie om hem met de trekker/oplegger over de botenhelling op de kant te trekken.
We begroeten Berend die een trapje heeft meegebracht om ook in de kajuit te kunnen komen. Het is prachtig weer en we nemen ruim de tijd om alles nog eens uitgebreid te bekijken. Ik snuffel achter alle luikjes, kijk onder de banken en afdichtschotten om een beeld te krijgen van wat zich daaronder afspeelt. De motor is ziet er niet gek uit, maar wat zegt dat? We hebben hem bij de vorige bezichtiging horen lopen. Het starten ging vlekkeloos, er waren geen rookwolken, geen raar getik of geklop. De tweecilinder stampte rustig bijna routinieus. Afgelopen winter is er diesel lekkage geweest tijdens de winteropslag maar die is verholpen. De dieseltank is door een gebroken slang leeggelopen in de motorruimte en de geur van diesel is nog sterk aanwezig. Wat minder mooi is, is dat er ook wat diesel onder de kajuit terecht is gekomen en in het lage houtwerk is getrokken. Nou heb ik diesel nooit vinden stinken maar de meningen lopen daarover uiteen. Als je een raam openzet is het meteen verdwenen waaruit ik meen op te maken dat het wel meevalt. Er lijkt nog wel wat diesel te lekken via een afdichtringetje, maar het is niet veel. Het moet alleen wel worden opgelost. Ik realiseer me dat we motorisch een zeker risico lopen gezien onze kennis.
De tijd vliegt voorbij. Het is al middag als Berend poolshoogte komt nemen. We hebben dan eigenlijk het besluit al genomen. WE DOEN HET!!
We spreken af dat we het dieselprobleem contractueel oplossen en daarmee is de koop gesloten. Bij een bakje koffie in het havenkantoor tekenen voor de koop. We hebben een boot gekocht!!
We raken opgewonden bij de gedachte dat de boot nu van ons is terwijl we eigenlijk helemaal niet weten wat varen inhoudt! Het is letterlijk een sprong in het diepe maar het voelt goed.
Berend stelt voor de boot nog even op de kant te laten zodat we de gelegenheid hebben om wat te doen aan een aantal roestplekken. Ook moet er een nieuwe laag anti-fouling worden aangebracht. Het lijkt me een verstandige keuze aangezien hij nu toch op de trailer staat.
Als we terugrijden realiseren we ons dat we morgen wat te doen hebben....
We begroeten Berend die een trapje heeft meegebracht om ook in de kajuit te kunnen komen. Het is prachtig weer en we nemen ruim de tijd om alles nog eens uitgebreid te bekijken. Ik snuffel achter alle luikjes, kijk onder de banken en afdichtschotten om een beeld te krijgen van wat zich daaronder afspeelt. De motor is ziet er niet gek uit, maar wat zegt dat? We hebben hem bij de vorige bezichtiging horen lopen. Het starten ging vlekkeloos, er waren geen rookwolken, geen raar getik of geklop. De tweecilinder stampte rustig bijna routinieus. Afgelopen winter is er diesel lekkage geweest tijdens de winteropslag maar die is verholpen. De dieseltank is door een gebroken slang leeggelopen in de motorruimte en de geur van diesel is nog sterk aanwezig. Wat minder mooi is, is dat er ook wat diesel onder de kajuit terecht is gekomen en in het lage houtwerk is getrokken. Nou heb ik diesel nooit vinden stinken maar de meningen lopen daarover uiteen. Als je een raam openzet is het meteen verdwenen waaruit ik meen op te maken dat het wel meevalt. Er lijkt nog wel wat diesel te lekken via een afdichtringetje, maar het is niet veel. Het moet alleen wel worden opgelost. Ik realiseer me dat we motorisch een zeker risico lopen gezien onze kennis.
De tijd vliegt voorbij. Het is al middag als Berend poolshoogte komt nemen. We hebben dan eigenlijk het besluit al genomen. WE DOEN HET!!
We spreken af dat we het dieselprobleem contractueel oplossen en daarmee is de koop gesloten. Bij een bakje koffie in het havenkantoor tekenen voor de koop. We hebben een boot gekocht!!
We raken opgewonden bij de gedachte dat de boot nu van ons is terwijl we eigenlijk helemaal niet weten wat varen inhoudt! Het is letterlijk een sprong in het diepe maar het voelt goed.
Berend stelt voor de boot nog even op de kant te laten zodat we de gelegenheid hebben om wat te doen aan een aantal roestplekken. Ook moet er een nieuwe laag anti-fouling worden aangebracht. Het lijkt me een verstandige keuze aangezien hij nu toch op de trailer staat.
Als we terugrijden realiseren we ons dat we morgen wat te doen hebben....
Verrassing
Het lijkt alsof het zo heeft moeten zijn. Ik ben stomverbaasd als Berend me belt dat de zeeschouw weer te koop is. We hebben ondertussen al bij wat andere boten gekeken maar zonder succes.
We maken meteen een afspraak voor zaterdag. Het is dan ook mogelijk om de onderkant te bekijken.
We maken meteen een afspraak voor zaterdag. Het is dan ook mogelijk om de onderkant te bekijken.
De eerste ontmoeting
Het is ergens in april als we een afspraak maken met Berend om naar een Westerdijk zeeschouw te kijken. Omdat we niets van boten weten heb ik alle beschikbare informatie van internet in me opgenomen. Waar moet je op letten? Wat is te doen gebruikelijk. Ik denk dat we met een werfgebouwd schip in ieder geval goed zitten mits er niet teveel achterstallig onderhoud of mankementen zijn. Daar houd ik me maar aan vast en gewapend met een zaklampje gaan we op weg.
Als we komen aanlopen ziet de boot er als een plaatje uit. De entree met glas in lood ruitjes omgeven door houtwerk is precies zoals we onze boot hebben voorgesteld.
Dichterbij wordt het plaatje reëler... hier moet wel het nodige aan worden gedaan.
Na een uur kijken en praten met Berend gaan we huiswaarts. Voor ons gevoel is het geen gek schip, maar ja wat weten we ervan?
Thuis hebben we geprobeerd vast te stellen of dit een reële koop is door na te gaan wat vervanging van onderdelen door nieuwe kost. Na wat prijsopgaves lijkt dat er goed uit te zien. Uitgegaan van de marge ten opzichte van prijzen op internet van andere Westerdijk zeeschouwen dan wel te verstaan. Geen idee of dit appels met peren vergelijken is.
Het rekenwerk zet ons ook aan het denken over nog wat andere zaken die we eerst willen regelen. Een paar dagen later bel ik Berend dat ik hem met een week of 6 terugbel als we alles op een rij hebben.
Als we komen aanlopen ziet de boot er als een plaatje uit. De entree met glas in lood ruitjes omgeven door houtwerk is precies zoals we onze boot hebben voorgesteld.
Dichterbij wordt het plaatje reëler... hier moet wel het nodige aan worden gedaan.
Na een uur kijken en praten met Berend gaan we huiswaarts. Voor ons gevoel is het geen gek schip, maar ja wat weten we ervan?
Thuis hebben we geprobeerd vast te stellen of dit een reële koop is door na te gaan wat vervanging van onderdelen door nieuwe kost. Na wat prijsopgaves lijkt dat er goed uit te zien. Uitgegaan van de marge ten opzichte van prijzen op internet van andere Westerdijk zeeschouwen dan wel te verstaan. Geen idee of dit appels met peren vergelijken is.
Het rekenwerk zet ons ook aan het denken over nog wat andere zaken die we eerst willen regelen. Een paar dagen later bel ik Berend dat ik hem met een week of 6 terugbel als we alles op een rij hebben.
Abonneren op:
Posts (Atom)
