Nu, 7 maanden later, weegt hij 30 kilo en zit in wat hondenkenners noemen 'de tweede angstfase'. Dat betekent dat alles plotseling weer spannend en eng is. Dus om hard tegen te blaffen, voor weg te rennen of vol voor in de ankers te gaan. En steigers en boten vallen in die categorie. Verder alles in de haven dat klappert, heen en weer beweegt of er gewoon onbetrouwbaar uit ziet.
Tsja, en daarop waren we even niet voorbereid. De boot lag er net in en we haalden Banjer uit de auto. Niets vermoedend liepen we naar de steiger en wat we ook maar probeerden, hij ging er niet op. Zelfs niet een heel klein stukje. Wat nu? Uiteindelijk tillen we hem maar op en zetten hem op de punt. Op zijn buik kruipt hij naar de kajuit en kiest vervolgens het linker gangboord om voor de kuip te blijven steken op het schot. Hij is bang en weet niet goed wat hij moet doen. We tillen hem over het schot dat het gangboord van de kuip scheidt en prijzen hem vervolgens de hemel in. Gelukkkig we zijn aan boord.
Na een poosje moet Banjer plassen en ik til hem over het schot naar het gangboord. Hij durft er zelf niet overheen te stappen. Vervolgens gaat hij liggen piepen en komt niet meer vooruit. We leggen matjes op de punt omdat die schuin afloopt en wat glad is. Na een poosje komt hij schoorvoetend, buik vlak boven het dek, oh nee toch niet...weer in zijn achteruit tot zijn achterkant het schot raakt. Na een paar pogingen durft hij wat verder en kan ik hem van de punt tillen. Terug weer hetzelfde liedje maar nu nog harder blaffen en wegrennen als ik hem wil optillen. Ja, als retriever laat je je niet twee keer foppen. Na een aantal keer dit ritueel boot op, boot af, besluiten we om met hem over de steigers te gaan lopen. Zonder riem, doorlopen en niet omkijken, af en toe roepen. En ja hoor hij komt kruipend over de steiger mee. Schichtig op zij kijkend naar het water alsof daar ieder moment een zeemonster kan opduiken. Bij het eind van de steiger is hij al weer op de terugweg, zo'n 15 meter vooruit en telkens omkijkend. Graag zo snel mogelijk er weer af als dat kan. Zo volgen nog een paar steigers. Mensen kijken vreemd op als ze een hond voorbij zien tijgeren. Toch lijkt het wat beter te gaan. Desondanks is het als hij de boot op moet nog steeds hetzelfde.
Zo zijn we nu een paar weekenden bezig en inmiddels gaat het goed. Al na een aantal steigerwandelingen liep hij redelijk rustig mee. Van een trapje hebben we een soort hondenloopplank gemaakt door de sporten af te dekken met een houten plaat. Daarop vloerkleed. Met een haak hangen we hem aan de rand. Dit is het prototype en Banjer durft er al mee van de punt af. Het lijkt wel wat op een hondenglijbaan. Er mogen nog dwarslatjes op het vloerkleed voor extra grip. Als we hem er met 4 poten op zetten durft hij ook naar boven. Het schotje bij het gangboord is geen probleem meer en hij loopt inmiddels uit zichzelf naar het voordek als er iets interessants voorbij komt. De trap af de kajuit in gaat ook, zij het nog wat onbehouwen. Maken dat je wegkomt dus als hij in flip-de-vliegende-eekhoorn-stijl naar beneden komt. Naar boven gaat alleen met een aanloopje of een zetje.
Onze volgende uitdaging is roeien in Schildpad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten